Υπολογίζω από τις μέρες που έχουν περάσει, από τα τέρμινα, την καινούργια σελήνη, τα πρώτα χελιδόνια και τους καιρούς που έπιασαν στο μεταξύ, υπολογίζω έτσι, πως το σκαρί του James Delaney πρέπει να ‘χει πιάσει λιμάνι. Kάποιο λιμάνι έστω για ανεφοδιασμό.
Υπολογίζω και θέλω να σιγουρευτώ πως και ο δεύτερος κύκλος του Taboo δεν θα αργήσει. Αφήσαμε ανθρώπους στη θάλασσα (όπως και τους άλλους τότε στο Lost με τη σχεδία) με εκείνη τη φράση τώρα “we are the Americans” του James Delaney να κρέμεται σα φάντασμα από τα κατάρτια μαζί με τα πανιά που τα χτυπάνε τα κύματα και τα νανουρίζει η μπουνάτσα.
Taboo στον αφρό με τις πολύ-καλές- σειρές της σεζόν. Ιστορία γραμμένη από τον Tom Hardy και τον πατέρα του Chips Hardy που με τον Steven Knight μαζί έκαναν την σειρά. Για το BBC και για εμάς. Με εξαιρετική μουσική από τον Max Richter.
Και εσύ τώρα, τί λες, που άκουσες τον Τζέιμς να ψιθυρίζει και τον άκουσες και να βρυχάται; πόσο ποτισμένη στη σαπίλα είναι η εξουσία, πόσο ο κόσμος βουλιάζει στη μιζέρια του, τι βρωμιά έχει κουβαλήσει κι ο έρμος Τάμεσης;
Αλλά I have a use for you: για βγες έξω στο κατάστρωμα, ανέβα στο κατάρτι, πιάσε το κιάλι και ρίξε βλέμμα όσο πάει μακρυά – βλέπεις στεριά; δεύτερος κύκλος στον ορίζοντα; καπνός πουθενά; ή να αρχίσω τα τηλέφωνα στον Tom Hardy ;