Σίγουρα θα συναντήσεις και κάποιους που θα πάρουν το άλμπουμ του Thurston Moore θα βάλουν τα γυαλιά τους και θα το εξετάσουν προσεκτικά κάτω από το φως, θα μετρήσουν το ύψος, το βάθος και την περιφέρεια του ήχου της κιθάρας, θα το κατατάξουν σε είδος και υπο-είδος, διατυπώνοντας την θεωρία τους περί ροκ, αναλύοντας προφανώς συνιστώσες και θεμελιώδεις αρχές σε συσχέτιση με τον μετα-μοντερνισμό των Sonic Youth και τις συγκρουσιακές καταστάσεις μιας post ψυχολογίας – και θα καταλήξουν – αν καταλήξουν, αν και τους αρέσει να καταλήγουν – στην θέση τους, απέναντι στο Rock ‘N Roll Consciousness (Universal) και τις αλλεπάλληλες ταλαντεύσεις που ενδεχομένως να έχει προκαλέσει στο πετρώδες έδαφος της ροκενρόλ συνείδησής τους. Μην το αποκλείεις, συμβαίνει.
Προσπέρασε άφοβα.
Είναι καθαρή ενέργεια, αφρισμένο κύμα από τα βάθη του ροκ που μας συγκινεί, είναι the real thing, αυτό που κάνει ο Thurston Moore τόσα χρόνια. Και ό,τι χρειαζόταν τώρα ακριβώς.
