Οι ζεστές μέρες πάνε κι έρχονται. Οι πιο ζεστές μένουν αξέχαστες. Ειδικά όταν – δεν φυσάει καθόλου κάτω από το λευκό φόρεμα της Μέριλιν.
Eίναι η ώρα που φτάνουμε στο Palm Springs αφού έχουμε διασχίσει ατόφια low desert κομμάτια κάτω από τον καυτό ήλιο, τα χείλη μου έχουν κιόλας σκάσει από τον αέρα που μπαίνει από το παράθυρο, το ανοίγω κάθε τόσο παρά τις διαμαρτυρίες, για να νοιώσω στο μάγουλο το ξερό, ζεματιστό το χαστούκι της ζωής-έξω-από-το-τζάμι, και κάνουμε την είσοδό μας στο Palm Springs και στο πιο τσουρουφλιστό λιοπύρι. Εκεί που χρειάζεται να βρεις μια όαση.
Το αμάξι παίρνει ανάσες, κατεβάζουμε ταχύτητα, συνεχίζουμε στην Palm Canyon Drive ,
προς τα εκεί που έχει, υποθέτουμε ότι έχει, περισσότερη σκιά, οι φοίνικες στο βάθος σπάνε το τοπίο σε εικόνες, φήμη, εκτόνωση, απόδραση, απομόνωση, ενδοσκόπηση, κάνουν τα πάντα για να πουν ότι η ζωή είναι αυτή που είναι, αλλά οάσεις υπάρχουν. Βρες τη δική σου, ή φτιάξε τη. Δημιούργησέ τη, άπλωσέ τη, πίστεψέ τη. Γέμισε τον κόσμο με οάσεις. Μοίρασέ τες. Να φτάνουν για όλους.
Η ζέστη έχει χτυπήσει κόκκινο – προφανώς.
Εκεί έτσι πάει. Στάση έξω από το κόκκινο, το άσπρο/κόκκινο Ruby’s diner που φαίνεται, αλήθεια φαίνεται, δροσερό αφού καταβρέχει τους περαστικούς με πολλά μικρά σιντριβάνια, δεν είναι το μόνο, όλοι εκτοξεύουν νερά, ένα υπαίθριο ντους, αυτό είναι όλο το κέντρο της όασης.
Συμφωνήσαμε ότι για να σκεφτούμε για το παρακάτω, για να οργανώσουμε το πρόγραμμα, για να υπολογίσουμε τις αποστάσεις, για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά – τι σειρά;– για να τακτοποιήσουμε τις σκέψεις μας και για ένα τόνο ακόμη δικαιολογίες της φάσης του επείγοντος λέμε, θα πρέπει οπωσδήποτε να περάσουμε τις χαρούμενες πύλες του Ruby’s diner – και το κάνουμε.
Το κύμα δροσιάς που μας τύλιξε, το νοιώθω ακόμη.
Σαν κάποιος να φύσηξε μέσα μας αέρα που μας φούσκωσε στις κανονικές μας διαστάσεις. Κοιτάμε ο ένας τον άλλο σαν να τον βλεπόμαστε για πρώτη φορά. Πάνω από τα κεφάλια μας ψηλά και γύρω, περιμετρικά στην αίθουσα, ένα τρενάκι κάνει τη διαδρομή πάνω στις ράγες του. Κάποιος έχει σηκώσει το παιχνίδι στο ταβάνι για να μπορεί να σκουπίζει καλύτερα το πάτωμα. Έξυπνο.
Δεν αργεί, έρχεται το παιδί με τον κατάλογο – δεν το αφήνουμε να φύγει και να ξανάρθει, αυτό θα έπαιρνε λίγη ώρα, οπότε…ένα μιλκ-σέικ, ναι αυτό. Αυτό που θα μπορούσε να είναι και ο προορισμός του ταξιδιού.
Το καλύτερο μιλκ-σέικ σοκολάτα.
Οι οθόνες κάπου δίνουν έκτακτα-δελτία ειδήσεων για ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες και το Palm Springs κάθεται στις συνήθεις ζωηρο-κόκκινες, φλογερές ζώνες του. – Να έρθουμε και χειμώνα, προτείνω. Ωραία θα’ ναι.
Βγαίνουμε έξω με όση δύναμη έχουμε ρουφήξει και πριν η ζέστη μας εισπνεύσει μια και καλή,
τα Όρη San Bernadino απέναντι μοιάζουν με κινούμενες πέτρινες εικόνες, αλλά τι;-αντέχουμε λίγο ακόμη, δεν είμαστε και οι μόνοι έξω, μικρή παράκαμψη και φτάνουμε ως εκεί. Εκεί που η Marilyn δείχνει δροσερή και ακαταμάχητη.
Forever Marilyn,
το γλυπτό του Seward Johnson, αγέρωχο, επιβλητικό, θεόρατο. Ο άνεμος από τα Εφτά χρόνια Φαγούρας σηκώνει κυματιστά τη φούστα της – και όμως, και όμως, δεν φυσάει καθόλου κάτω από το φόρεμα της Marilyn. Κάνει τόση ζέστη όση σε κάθε γωνιά, διασταύρωση, παράδρομο, φοινικο-σκιά, του Palm Springs. Στέκομαι για λίγο δίπλα στον δεξιό της αστράγαλό της. Μια σαύρα κάνει το γύρο του αριστερού. Το μεσημέρι έχει στρογγυλοκαθήσει κανονικά στους ώμους της.
Και αυτό που πρέπει να ξέρεις – προσοχή- είναι ότι το θερμόμετρο θα ανέβει περισσότερο τις επόμενες μέρες.
Λέω γρήγορα αντίο στη Marylin, μπαίνω στο αμάξι, οδηγεί ως το Ruby’s στάζοντας ιδρώτα, έρχεται και ο τρίτος της παρέας, είμαστε έτοιμοι, παίρνουμε την Palm Canyon προς την αντίθετη κατεύθυνση και βγαίνουμε πάλι προς την έρημο.
