Έρχεται η θερινή ραστώνη μεσημεριάτικα και στριμώχνεται στην ψάθα μου για να έχει σκιά, την σπρώχνω πιο πέρα για να μην κόβει και τον αέρα – που να είναι νοτιοδυτικός;-μάλλον θα είναι, μέτριος ως ισχυρός – οι καλαμιές γέρνουν και σηκώνονται ξανά, ειδήσεις από πουθενά (ναι, θα’θελα) από το twitter φτάνουν, βρίσκουν χαραμάδα και μπαίνουν – τα κανάλια ψάχνουν σωσίβια, ας πληρώσουν και αυτά μια φορά, ο Βαρούφ στην αχλή της ζέστης εικόνα σαγρέ. Οχλαγωγία τζιτζικιών και σταφύλια. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα. Και εκεί, trending πάνω στην ραστώνη, απαντά στο τηλέφωνο η Lana.
–Del Rey, παρακαλώ;
Φωνή από το Τhe Bang Bang μπαρ του Twin Peaks, αυτοκίνητα παρκαρισμένα στη σειρά για να την ακούσουν. Αλλά το μυστήριο της Lana κρύβεται στις καλαμιές, αυτές της ψιθύρισαν τα τραγούδια, το Lust for Life ολόκληρο. Το πήρε το φόρτωσε σε μια Λευκή Μάστανγκ και το σεργιάνισε σε 13 Παραλίες – μετρημένες.
Καλά, τι ιστορίες μπορεί να ξέρουν οι καλαμιές για το παλιό Χόλιγουντ, αναρωτήθηκα, Ιούλιος ακόμη. Τα πάντα μπορεί να ξέρουν αυτές και το μελαγχολικό παραμύθι όλο, από την αρχή ως το lonely τέλος του.
Beautiful People, Βeautiful problems με την Stevie Nicks μαζί αυτό. Αλλά και με The Weeknd, A$AP Rocky, Playboi Carti και εκείνο το παιδί από τζάκι, που έχει μεγαλώσει πια, ο Sean Ono Lennon. Tomorrow never came. Καλοκαίρι και κρασί, η Nancy και ο Lee.
_ Del Rey παρακαλώ!, ξαναλέει.
Σωστά. Όμορφα, γλυκά. Υπέροχα ντε. Θαυμάσια. Φίνα δηλαδή. Αλλά ησυχία τώρα γιατί α-κού-με.
