Αυτός ο τύπος ήταν από την αρχή διαφορετικός. Με ένα τρόπο (που τώρα αυτός ο τρόπος έχει το όνομά του) ξεπερνούσε τα στυλ και τα είδη της μουσικής και δημιουργούσε τον δικό του ήχο, έχοντας ρουφήξει σα σφουγγάρι έμπνευση από παντού. Αυτός είναι ο Beck και το pop art κολάζ του μόλις απέκτησε καινούργιο, πολύχρωμο πλαίσιο. Αλλά θα φτάσουμε εκεί.
Ο Beck δίνει την πλάγια ματιά, την εναλλακτική σύνταξη που θα φέρει φρέσκο νόημα στην πρόταση. Η τέχνη (του) σε θέση κεντρική, πολιτική, δυναμική.
Ο «δικός μας» λοιπόν είχε σκάσει μύτη, ένα αθώο ξανθό αγόρι με ροδαλά μάγουλα στα μουσικά λημέρια του Λος Άντζελες και εκεί που όλοι περίμεναν να ακούσουν καραμελένια εφηβικά ρεφρέν, άρχισε να αραδιάζει βαθειά σκονισμένα μπλουζ και φολκ με ηχώ από Leadbelly και Hank Williams, που όσο παλιούς συνειρμούς και αν έφερναν άλλο τόσο μοντέρνα ήταν γιατί τα ανακάτευε με samples και rap γεύσεις και έφτιαχνε το δικό του χαρμάνι, που με τα χρόνια που πέρασαν πολλοί το μιμήθηκαν – και αυτό είναι μεγάλη αλήθεια.
Εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 90, το αγόρι τραγουδάει I’ m a loser baby so why don’t you kill me? –και το κανάλι, το MTV, που ο Beck δεν το είχε και σε μεγάλη υπόληψη τότε, (πού να φανταζόταν τα reality που θ’ ακολουθούσαν!) το μουσικό κανάλι λοιπόν ερωτεύεται σφόδρα το Loser του και παίζει το βίντεο ασταμάτητα και εξαντλητικά. Ενώ εκείνος συνεχίζει να γράφει τα μαγικά του τραγούδια.
Και δες το έτσι: ο Beck δημιουργεί «σχολή», το φίλτρο του στους ήχους γίνεται σημείο αναφοράς, αλλά η δημιουργική σφραγίδα του, μοναδική, παραπέμπει σε εκείνον μόνο.
Αν όλα μπορεί κάτι να σημαίνουν, οι επιρροές του έχουν ρίζες βαθιές στη μουσική και στην τέχνη. Ο πατέρας του, David Campbell, μουσικός, συνθέτης και παραγωγός, η μητέρα του Bibbe Hansen από τον καλλιτεχνικό κύκλο του Factory του Andy Warhol, ο παππούς του Al Hansen από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του Fluxus κινήματος της avant-guard. Ο ίδιος να μεγαλώνει στην Ευρώπη και στο Λος Άντζελες, στις γειτονιές με τους Λατίνους, στα τζαζ στέκια των beatniks, στις αλάνες του hip hop – όλα όσα «ακούγονται» σαν μια καλειδοσκοπική προβολή του κόσμου του σε ήχους και στίχους και διαφορετικές αποχρώσεις.
Και έτσι φτάνουμε στο Colors, το 13ο άλμπουμ του, που σε αντίθεση με το προηγούμενο χαμηλότονο Morning Phase, σηκώνει ποπ σημαία με σαρωτική έμπνευση παιδιού που άρπαξε κερομπογιές και άρχισε να ζωγραφίζει. Το Colors, σαν η πιο έκδηλη Μπεκ-ική ποπ/αρτ (μέσα σε ένα περιβάλλον που διψούσε για κάτι τέτοιο).
-Δημοσιεύτηκε στο Έθνος στις 21 Οκτωβρίου