Και είμαστε όλοι εμείς που έχουμε βραχεί ως το κόκκαλο ακολουθώντας τον Rick Deckard στις σκοτεινές περιπλανήσεις του, εμείς που ξέρουμε για τα σκάφη στον Ωρίωνα και τον μονόλογο του Roy απ’ έξω, για τις στιγμές που χάθηκαν σαν δάκρυα μέσα στη βροχή…like tears in rain, εμείς που οι ρέπλικες στο sci fi είχαν πάντα στο μυαλό μας τα μάτια της Sean Young, εμείς που το soundtrack του Vangelis το έχουμε μουσικό θησαυρό, όλοι εμείς που έχουμε δει το Blade Runner δεν-ξέρω-κι εγώ-πόσες φορές και το βλέπουμε παντού, σε ένα παλιό ασανσέρ, σε έναν χαλασμένο ανεμιστήρα, σε μια βαριά ξύλινη πόρτα, σε ένα time to die, σε μια παράξενη μουντή δύση, εμείς που δεν διαβάσαμε κριτικές και δεν περιμέναμε κανέναν να μας πει αν το Blade Runner 2049 είναι καλό ή κακό, εμείς που συχνά λέμε I’ve seen things you people wouldn’t believe και όποιος κατάλαβε, εμείς όλοι νομίζω ότι πρέπει να πούμε ένα ευχαριστώ στον Denis Villeneuve, γιατί δεν ξέρω πόσες πιθανότητες είχε κάποιος να μπορέσει να σταθεί στο original Blade Runner δίπλα (μάλλον ελάχιστες ως καμία). Και αν δεν το έχουμε πει ήδη, θα πρέπει να το πούμε τώρα.
