Aν ήξερες πού θα βρεθείς κάθε φορά, αν μπορούσες να ξέρεις πού θα σε βγάλει ο δρόμος, δεν θ’ άξιζε και τόσο η φάση. Αλλά δεν ξέρεις. Και αξίζει.
Τον είχα αφήσει κάπου σ’ένα τοπίο Death Valley με πιο κοντινή βλάστηση κάκτους και τον βρίσκω τώρα στην αποβάθρα του Μπράιτον μουσκεμένο ως το κόκκαλο, από τις βροχερές μελωδίες του καινούργιου του άλμπουμ. Γιατί δεν ξέρεις πού σε πάει ο δρόμος. Στέκεται λοιπόν εκεί έξω με τα μουσικά του χαρακτηριστικά ευδιάκριτα πάνω του, στο Finchley Road, το καινούργιο του άλμπουμ, ο Πάνος Μπίρμπας διαφορετικός τώρα από τους Dustbowl με τους οποίους πορεύεται τα τελευταία χρόνια, στη φωνή.
Το τοπίο των τραγουδιών είναι αλλιώτικο εδώ, είναι η λονδρέζικη ομίχλη και η βροχή που ανακατεύεται με τα δάκρυα, η αντήχηση της σταγόνας που πέφτει, το σύννεφο που πάει να καλύψει τον άνθρωπο αλλά η συνείδηση του καλλιτέχνη αγρυπνά, είναι η εικόνα του άστεγου μέσα στο ομώνυμο τραγούδι που πολλαπλασιάζεται με τον ηλεκτρισμό και το σφυροκόπημα του ήχου στις εικόνες που πληγώνουν τα μάτια σε κάποιον δρόμο κοντά μας.
Είναι το The boat- κεντρικό έχω την εντύπωση σε όλο το έργο- ένα κομμάτι με κύματα οργής, με τις βιβλικές εικόνες της θάλασσας των προσφύγων, τους ανθρώπους που μπαίνουν στις βάρκες με ελπίδα μόνο και πίστη ξέροντας ότι πολλοί από αυτούς δεν θα φτάσουν στην άλλη στεριά. Και μέσα στη ροή και την πλοκή των στίχων, η αγάπη πνιγμένη, ή σωσμένη και σταθερά εκεί.
Έντονο το Cave-ικό στοιχείο και η rock noir αύρα που διαχέεται παντού, με εσωτερική ένταση Mark Lanegan και ορμή David Eugene Edwards ίσως, που το πραγματικό όμως σημείο επαφής μ’ αυτά και σημείο εκκίνησης για τον Μπίρμπα, νομίζω ότι είναι η πανκ ψυχή ή η ροκενερόλ αντισυμβατικότητα- διαλέγεις και παίρνεις.
Και ενώ το Τears Like Raindrops συνεχίζει και η αφήγηση του με στέλνει με κινηματογραφικό εξπρές σε Blade Runner συναισθήματα
και το κιθαριστικό ροκ/ποπ κάλεσμα της Κόρης (Daughter) με μια αλά James κίνηση, προς σε ένα χορό απόδρασης που μπορεί να είναι και επιστροφή, το Brighton Pier με τους γλάρους στην υποδοχή και την ατμοσφαιρική μελωδία που πλέκει την μπαλάντα είναι αυτό που πρώτο με φέρνει πάλι πίσω στο Finchley Road (το άλμπουμ) σαν περίτεχνος και ακριβής μουσικός χάρτης που επαληθεύει τις διαδρομές του Πάνου Μπίρμπα πανηγυρικά.
