Γινόταν χαμός. Στα ‘προσεχώς’ έπεφταν καταιγιστικά υπερήρωες με υπερδυνάμεις, υπερπαραγωγές, υπερ-αχτύπητοι πρωταγωνιστές, φαντασμαγορικά εφέ, της Παναγιάς τα μάτια, το Έλα να δεις, το Φέρε κι άλλο μπάρμπα…
ώσπου τέρμα-αρχίζει το έργο, κάτι εντελώς διαφορετικό και καμία σχέση με τα προηγούμενα ξεκινά και βγάζει όλα τα όσα υπερ-έπαιξαν πριν, υπερ νοκ- άουτ. Είναι το “Lucky”.
Lucky είναι ο Harry Dean Stanton. Ένας ηλικιωμένος που συνεχίζει να ζει όπως ξέρει τη ζωή του, σηκώνεται το πρωϊ βάζει καφέ, κάνει τη γυμναστική του, καπνίζει, βγαίνει έξω,
αγοράζει τσιγάρα, πίνει τον καφέ του στο καφέ, το βράδυ στο μπαρ, πίνει ένα bloody mary, όλο και βλέπει κάποιους γνωστούς εκεί και άγνωστους επίσης, μιλάει με τον φίλο του για τον Πρόεδρο Ρούσβελτ τη χελώνα, μιλάει με τους ξένους, δεν μιλάει καθόλου, ή στο τηλέφωνο δεν μιλάει, ποτίζει τους κάκτους, τσακώνεται, περπατάει, τον καλούν σε ένα παιδικό πάρτι γενεθλίων του Χοσέ (του Χοσέ Γουέιν;) και αρχίζει να τραγουδάει με τους μαριάτσι εκεί με τις κιθάρες τους και κάποιοι στο σινεμά συγκινούνται πολύ.
Είναι η ταινία της χρονιάς, η πιο αισιόδοξη ταινία της χρονιάς.
Η τελευταία ταινία του Harry Dean Stanton και όλοι οι λόγοι που τον αγαπάμε μαζί.
Είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθετεί ο ηθοποιός John Carroll Lynch (που τον έχουμε δει στο Fargo και στο Zodiac, στο American Horror Story:Cult, στο Shutter Island…) και αυτά όλα μιλάνε από μόνα τους, φωνάζοντας πως μόνο ένας David Lynch θα έλειπε, αλλά δεν λείπει παίζει κι αυτός. Και αν πεις πως είναι ένα αντίο στον αγαπημένο Harry Dean Stanton, είσαι λάθος, είναι ένα χαμόγελο στη ζωή, μεγάλο και ακατανίκητο.
