Και πλησιάζει ο Φλομπέρ λέγοντας:
– Μαντάμ Μπο, βαρύ?
Μαντάμ Μπο: Όχι και τόσο κύριε Φλομπέρ, απλά έχω τη μέση μου τις τελευταίες ημέρες. Ο καιρός βλέπετε, οι υγρασίες.
Φλομπέρ: Ω ναι αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλά δεν είναι σωστό μια κυρία σαν εσάς να σηκώνει έστω και ελαφριά βάρη. Μου επιτρέπετε…(κάνει μια κίνηση προς το μέρος της σκύβοντας διακριτικά στο πλάι)
Μαντάμ Μπο: Παρακαλώ, μην μπαίνετε στον κόπο. Δεν είναι βάρη αυτά. Τα άλλα είναι…που είμαστε όλοι πνιγμένοι στα χρέη.
[μικρή σιωπή]
Φλομπέρ: Αν μπορούσα να κάνω κάτι…να συντάξω μία επιστολή, ένα κείμενο, κάτι..θα μου ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστο.
Μαντάμ Μπο: Και μόνο που το λέτε! Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδίας μου. Aurevoir monsieur Flaubert!
Φλομπέρ: Gustave. Απλά Gustave. Aurevoir Μαντάμ Mπο…(μα είναι βαρύ).
#Σαν σήμερα -15 Δεκεμβρίου του 1856- δημοσιευόταν το τελευταίο μέρος της Madame Bovary στο La Revue de Paris.
#Το κείμενο που προηγήθηκε ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, με τη μυθοπλασία ή με τη βαρύτητα των πραγμάτων. Ίσως, λίγο, ελάχιστα με το τελευταίο, μπορεί.
