Οι γιορτές έρχονται σε διαφορετική ημερομηνία για τον καθένα, αλλά αυτό το ξέρουν όλοι, μέσα τους τουλάχιστον. Εμείς είχαμε εορταστική μουσική εβδομάδα, ενώ άλλοι περιμένουν τα Χριστούγεννα.
Από το Plissken ως το καινούργιο κομμάτι του Nickolas Jaar, με ένα ταξιδιωτικό, αγωνιστικό πακέτο από Neil Young, εγγυημένο προορισμό ή μάλλον περισσότερο δρόμο.
Plissken – the after effect.
Ανατροπές, σφιχτό σενάριο, πολλά πρόσωπα, ακόμη περισσότεροι χαρακτήρες, και σούπα βελουτέ παντζάρι. Το Plisskën συνέχισε δυναμικά, σε έναν ακόμη ζόρικο ελληνικό χειμώνα, πολυσυλλεκτικό, απρόβλεπτο, επίκαιρο, με το βλέμμα μπροστά. Συνεκτικός ιστός σε όλα αυτά–fun, από την κεντρική σκηνή ως το tunnel και το κινηματογραφικό outdoor σετ που εκτίμησα ιδιαίτερα.
Πρωταγωνιστές ή ανερχόμενοι σταθερές αξίες ή outsider – η σκηνή είναι crash test. Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές. Εκεί που περιμένεις κάτι καλό και ο καλλιτέχνης να δίνει περισσότερο. Ο Μac DeMarco μια αγκαλιά για όλους και απογειωτικός (καθόλου τυχαία η φήμη). Η μουσική είναι επικοινωνία, είναι (έτσι ή αλλιώς) στην βάση του τραγουδιού να κρύβεται μια ιστορία, είναι με κάποιο τρόπο (σαφώς χαρισματικό) να φιλτράρεις την έμπνευση με φερ-φορζέ κομψότητα που θαυμάζουν όλοι. Κάποιοι φίλοι είχαν έρθει καρφωτοί για GAIKΑ (Brixton rules! και χάρηκαν) είδαν και άλλα πολλά και αναλύουν πια τις εμπειρίες τους με ποπ όρους. Ένας από αυτούς, έβαλε και φλαμίνγκο στην περιγραφή (επιδραστικοί νεο-crooners βλέπεις) .
Το έχουμε πει, έτσι; Κάπου στη τζαζ-ανάμεσα σε σαγηνευτικά κρουστά, φαντεζί πνευστά, στις ομορφιές των πλήκτρων αλά τζαζ πάντα-θα βρούμε καταφύγιο. Το λέει και ο ποιητής, το ‘νοιωσα και με τον Μulatu πάλι _εκεί που σ’ έκανε να ξεχνάς αν έρχεται από την Αιθιοπία ή το Μπρούκλιν, ή από την Χιλή γιατί η μουσική του είναι κάτι περισσότερο από το χάρτη των ήχων. Όλη η μουσική είναι, το Φεστιβάλ είναι. Απλά διαλέγουμε παίρνουμε ένα σημείο εκκίνησης.
Mπροστά στους 67 – γίνεται πάρτι, σα ν’ ανοιξε κάποιος σεντούκι με ρούμι. Δυναμική και ευστροφία σε 67 στροφές-ραπάρουν από τα Brixton Hills μια street φάση που λειτουργεί δεμένα. Μου το ψιθύρισαν οι Black Athena – τώρα είναι hot σε λίγο θα καίει. Το διαπίστωσα.
67
Το πήγαινε – έλα αξίζει. Να περνάς από το japop ‘σύννεφο’ (ναι, κάτι στον αέρα) της DEDNEWD με το πιστό crew/fan να είναι πάντα κοντά της και να διακτινίζεσαι στο ελεγειακό πιάνο του μασκοφόρου, διονυσιακού Lambert, να διασταυρώνεσαι με μίνιμαλ τέκνο και φανκ μαξιμαλιστικής φιλοσοφίας.
Δεν έχει σημασία τι πρόλαβες, τι έχασες – ποιους καλλιτέχνες ή φίλους είδες – σημασία έχει η μυρωδιά των πραγμάτων που φέρνει το Plissken στην Αθήνα. Πάντα πίστευα και πάντα το έλεγα και συνεχίζω να λέω ότι αυτές οι διοργανώσεις που στήνονται με τόσο πολλή δουλειά και σοβαρότητα – το Plissken τώρα, το Synch παλιότερα…που ρισκάρουν να φέρουν ονόματα που ο πολύς κόσμος δεν ξέρει, πρέπει να τις προσέχουμε, να τις έχουμε – να πηγαίνει περισσότερος κόσμος. next time, be there.
Άκουσα (πολλά αλλά) και:
Το καινούργιο κομμάτι του Eminem,Untouchable – είναι καλό, έχει νεύρο – μιλάει στα ίσια για το φυλετικό, – ‘ανοιχτή’, πληγή μόνιμα. Στην τρέλα που ζει η Αμερική και ο κόσμος όλος – αν δεν μιλούσε, θα ήταν λάθος, άκυρο, αλλά δεν είναι τέτοιος τύπος – είναι απ’ το Ντιτρόιτ- και τα ρίχνει όπως πρέπει. Θα πεις, τι καινούργιο έχει να φέρει ο Eminem στην εποχή του Κendrick Lamar και του Future; πρέπει να τον ακούσεις; συνεχίζει να είναι απο τους πιο επιδέξιους στις ρίμες και δεν μιλάει όταν δεν έχει κάτι να πει. Το revival το άλμπουμ όπου να’ ναι σκάει μύτη.
Τι ακούμε; Κάτι σκοτεινό, μυστηριώδες – όμορφο επίσης – φρέσκος Nicolas Jaar (αγαπάμε Jaar) το Coin in Nine Hands από το Sirens Deluxe. – Μιλάς με γρίφους δάσκαλε. Λεπτομέρεια, Γουότσον – το κυκλοφόρησε τη μέρα της γιορτής του και φίλοι του στην Ελλάδα το πήραν για καλό σημάδι.
Πάμε πάλι:
η μουσική σε κουτάκια – αρχειοθέτηση mes amis. Τα καλύτερα της χρονιάς πρέπει να στρωθώ και να ετοιμάσω ενώ εγώ κάθομαι κι ακούω Νέγρο του Μοριά. Σωστά.
Κάτι εντελώς διαφορετικό τώρα:
Μέσα σε λίγους μήνες είχαμε και άλλη νέα κυκλοφορία από τον Neil Young με τους Promise of the Real αυτή τη φορά μαζί (στην μπάντα τούτη παίζει το παιδί του Willie Nelson, o Lucas) – The Visitor το άλμπουμ – παλιωμένο, αλλά σπιντάτο και on the road ροκ και μαχητικό επίσης που όσο και να το χτυπάς και να το πατάς και να το λοιδορείς, περήφανα και cool θα συνεχίζει και θα βγάζει τέτοια άλμπουμ.
Σε λίγο επιστρέφουμε με καινούργιο επεισόδιο beach project / θα ενημερωθείτε/ εκτός και αν μας προλάβουν ξανά οι Rolling Stones (μα τι απληστία!) πρέπει να βιαστώ.
