Πόσο; Πόσο; Πόσο καιρό είχα ν’ ακούσω ροκ μπάντα με κιθάρες από το Μεγάλο Νησί που να μετράει και να φέρνει φρέσκο αέρα; Πολύ, δεν θυμάμαι πόσο.
Άκουσα χτες. Τους Shame – στο πρώτο τους άλμπουμ Songs of Praise (Dead Oceans).
Ενέργεια, έξαψη, ψαχνό, σαρκασμός, διαφορετικές ταχύτητες, ρυθμός, συνθέσεις, πανκ/ροκ πυρήνας όχι για να φαίνεται αλλά επειδή είναι.
Ο τραγουδιστής ο Charlie Steen ακούγεται, ανατριχιαστικά κάποιες στιγμές, κοντά σε Joe Strummer και η φάση παίρνει στροφές προς πρώιμους Clash. Οι Shame έχουν προσωπικότητα και μεγάλη φόρα. Από το Concrete ως το επτάλεπτο περίπου Angie δεν πάει ούτε μισή ανάσα χαμένη. Πέντε πιτσιρικάδες είναι _ 23 χρονών ο πιο μεγάλος_ από το Νότιο Λονδίνο. Mε τέτοιο υλικό στο άλμπουμ τους και εκτίναξη από το σημείο εκκίνησης, φαντάζομαι απογειωτικά λάιβ (και όχι άλλο Editors- please).
