Μέντα. Καινούργιοι Μέντα. Μπάντα πολύ-αγαπημένη από πολύ παλιά (πολύ σχετικό το «πολύ» του χρονικού προσδιορισμού αφού ο χρόνος είναι σχετικός, παλιός και καινούργιος) και οι Μέντα διαχρονικά αγαπημένοι, δημιουργικοί, ευφάνταστοι, μουσικά πολυδιάστατοι και τώρα Polyend . Πολύ – Μέντα.
Τους γνωρίσαμε με φουλ κιθαριστική ποπ (τα 90ς ήταν) και τραγούδια που έλαμπαν στον αφρό της ελληνικής indie σκηνής, τους παρακολουθούμε στη συνέχεια, στην εξέλιξη, σε κίνηση πάντα, εκεί που τούς πάει η έμπνευση – σε άλλα μέρη. Αν το Téléphérique (του 2014) ήταν και μια ένδειξη για το τι θα ακολουθούσε, λειτούργησε σωστά.
Εδώ Polyend! Ορχηστρικό επίσης- συνθέσεις με πολλές ιδέες, παλιομοδίτικα synths και την ambient αντανάκλαση μιας ηλεκτρονικής νοσταλγικής εικόνας.
Ωραίοι 
και αλλιώτικοι, αλλιώς τι νόημα θα είχε; Είναι όλοι τους/Νίκος Παπαδημητρίου μπάσο, πλήκτρα,φωνητικά, Κώστας Βλάχας κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά, Δημήτρης Λαϊνάς πλήκτρα, sampler, Πάνος Γαλάνης τύμπανα/ εκλεκτοί μουσικοί που έχουν σεβαστεί πρώτα τον δικό τους κόπο και χρόνο και κατά συνέπεια τον δικό μας.
Έτσι πλούσια συντάσσουν την (ποπ) κοσμοθεωρία τους.
Από μια άλλη οπτική, σαν οι Daft Punk να είχαν ραντεβού με τους Röyksopp σε κάποιο σημείο, τις συντεταγμένες του οποίου μπορεί και να είχε δώσει ο Mike Oldfield. Με πολύ στιλ και μια φίνα μεντόλ «γεύση». Με μονολεκτικούς τίτλους και πολυ/εκφραστικούς τρόπους. Αιθέρια και γήινα μαζί όπως στο Down, με κινηματογραφικό σασπένς όπως στο To, με την 70s συμμετρία/ασυμμετρία του Poly . Γιατί το ρετρό και μοντέρνο γεννήθηκαν για να είναι μαζί. Poly/oraia!
Και το βίντεο του So εδώ, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Ρέντη με πρωταγωνιστές Αργύρη Πανταζάρα και Γιώργο Κάτση.
