Πώς ξεχωρίζεις το σκανδιναβικό νουάρ μαζικής παραγωγής και επιτηδευμένης ατμόσφαιρας από το καλό το πράγμα;
Ξεκινάς και αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Φαίνεται γρήγορα γιατί αν είναι κάτι που δεν είναι οι Σκανδιναβοί είναι φλύαροι. Από την άλλη το χιόνι κρύβει πολλά.
Και στο Borderliner τη Νορβηγική σειρά (Grenseland στα Νορβηγικά) που προβάλλει το Netflix το κρύο γύρω είναι αισθητό. Δεν σε αφήνει όμως εκεί έξω πολλή ώρα, καθώς συμβαίνουν πράγματα, πολλά και πυκνά. Κάποια στιγμή, λες μια στιγμή να τσεκάρω.
Στην αρχή λοιπόν έχουμε ήδη μια υπόθεση να κλείνει, μπλεγμένος σε αυτή διεφθαρμένος μπάτσος που «τον δίνει» μαρτυρία καθαρού συναδέλφου του. Αυτός ο συνάδελφος είναι ο Νικολάι (Tobias Santelmann) ο πρωταγωνιστής που επειδή η υπόθεση έτσι όπως είναι καίει πολύ, του δίνουν υποχρεωτική άδεια, να περάσει λίγος καιρός ώστε να ηρεμήσουν κάπως τα πράγματα.
Ο Νικολάι παίρνει την άδεια και πηγαίνει να δει την οικογένεια, τον αδελφό του τον Λαρς που είναι επίσης αστυνομικός και ζει με τα δυο του παιδιά και τον πατέρα του, αστυνομικός και αυτός και θα ήταν μια οικογενειακή συνάντηση αν δεν συνέβαιναν κάποια πράγματα. Σ΄αυτά μπλεγμένος πολύ ο αδελφός.
Και ενώ το σκηνικό γίνεται όλο και πιο νουάρ, σε σκοτεινά μέρη και παγωμένα νερά, καθώς και η ευρύτερη κοινωνία της επαρχιακής πόλης καλύπτεται όλο και πιο πολύ από ένοχη ομίχλη, το Bordeliner κάνει στροφή, από το «ποιος το έκανε» σε πιο εσωτερική δράση ως προς την ψυχοσύνθεση και τις επιλογές του πρωταγωνιστή και το βάρος του ηθικού του κώδικα στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω του.
Την ίδια στιγμή και με αξιοθαύμαστη σεναριακή επιδεξιότητα, τα γεγονότα, τα πρόσωπα, οι χαρακτήρες και οι υποθέσεις, αρχίζουν να συνδέονται και το κούνημα των κλαδιών της μίας δείχνει να επηρεάζει το φως στο δάσος της άλλης. Ο Νικολάι έχει ερωτική σχέση με τον δικηγόρο και αδελφό του θύματος της πρώτης υπόθεσης, κάτι που μαθαίνουμε νωρίς και παρασύρεται και αυτό στο μπλέξιμο των υποθέσεων.
Αποκαλύψεις συμβαίνουν συνεχώς και καινούργια στοιχεία εμφανίζονται, αλλά αφήνουν περιθώρια να πιστέψει κανείς γίνονται σκόπιμα και μόνο για να έχουν τον θεατή στην πρίζα. Είναι η γοητεία της σειράς. Να δείχνει ενορχηστρωμένη και κουρδισμένη σωστά από την αρχή. Αλλάζει ο Νίκο, ή είναι ο ίδιος από την αρχή; Συναντά τον εαυτό του ξανά, ή είναι πια ένας άλλος άνθρωπος όταν επιστρέφει στο Όσλο.
Ας μιλήσουμε για σκανδιναβικό νουάρ που δεν έχει σχέση με χιονάνθρωπους. Στο Netflix.
