Μια ιδέα από Coachella πήρα – το live streaming δούλεψε άψογα – και όσο και αν το κλίμα και το vibe το πώς/το/λέτε/σεις δεν το περιγράφω (γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου αφού δεν ήμουν εκεί στην Καλιφόρνια, ήμουν εδώ) αλλά δυο πράγματα από το high desert και από αυτά που είδα, να πω. Μάλλον τρία. Ναι τρία.
Η Beyonce ήταν καταπληκτική. Και ήταν καταπληκτική όχι επειδή ήταν Beyonce και το σόου που θα ανέβαζε θα ήταν φτιαγμένο για είναι τέλειο, αλλά επειδή κάνει κάτι που ελάχιστοι πετυχαίνουν – συνδέει το φανταστικό ποπ σόου της με τις ρίζες της μουσικής της, με την παράδοση είτε της Νέας Ορλεάνης, 
είτε του Αμερικάνικου Νότου όπου μεγάλωσε, είτε με την μουσική σαν ξεχωριστή σημαντική οντότητα και όχι σκηνικό συμπλήρωμα, σαν όλα να είναι μια συνέχεια στο βάθος της ιστορίας. Και ταυτόχρονα είναι ένα θέαμα που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, ελάχιστες ανάσες πήρε η ίδια στο δίωρο, που νομίζω θα μείνει σαν σημείο αναφοράς.
Οι Migos. Είναι προφανώς οι πιο φορμαρισμένοι παίκτες αυτό τον καιρό στα hip hop/urban πράγματα. Το άλμπουμ τους, το Culture II έχει ψαχνό και ψαξίματα, με ήχο που σε κάνει να το προσέξεις, να τους μελετήσεις. Το τρίο από την Ατλάντα μέσα σε τρία χρόνια που κυκλοφορεί μουσικές του, βρέθηκε headliner στην κεντρική σκηνή. Όχι από σπόντα και γνωριμίες (μόνο).
Ηip Hop, Soul, Urban μουσικές οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στο Coachella 2018. Το φεστιβάλ που αξίζει , που σέβεται το κοινό και τον εαυτό του είναι εκείνο που πιάνει τον ήχο της εποχής. Και στη μαύρη μουσική σήμερα γίνονται τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Soul-chella το είπαν κάποιοι. Ναι, γιατί όχι;
Δεν έλειψαν και οι παλιοί. Πέτυχα τον Nile Rodgers σε ένα πολύ ωραίο, χορταστικό και αφιερωμένο στον κόσμο που χόρευε ασταμάτητα, live party. Μέρα-μεσημέρι.
Φυσικά όλα γίνονται ακόμη πιο ωραία δίπλα στους φοίνικες. Αλλά μήπως δεν έχουμε και εμείς εδώ τέτοιους; ή σαν κι αυτούς;
