“…Ο μπάρμπα – Κίτσος, αφού ησπάσθη τρις ή τετράκις την τσόρταν, ήρχισε να ψάλλη το Χριστός Ανέστη, κατ’ ιδιάζοντα αυτώ τρόπον, ως εξής:
Κ’ στο -μπρε- Κ’ στος ανέστη
εκ νεκρών θανάτων
θάνατον μπατήσας
κι έντοις έντοις μνήμασι
ζωήν παμμακάριστε!
Και όμως, μεθ’ όλην την ιδιορρυθμίαν ταύτην, ουδείς ποτέ έψαλεν ιερόν άσμα μετά πλείονος χριστιανικού αισθήματος και ενθουσιασμού, εξαιρουμένου ίσως του γνωστού εν Αθήναις γηραιού και σεβασμίου Κρητός, του ψάλλοντος το “Άλαλα τα χείλη των ασεβών…” με την εξής προσθήκην : “Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων, οι κερατάδες!, την εικόνα σου την σεπτήν…”
Από παλιά θυμάμαι που κάπου τον πετύχαινα τον κυρ-Αλέξανδρο,
μια φορά σε ένα λεωφορείο του Κτελ, μιαν άλλη στο καφενείο εκεί που καθόταν κάτω από μια θαλασσογραφία, τον έχω δει και στο γήπεδο – μα ναι στο γήπεδο! – χτες πάλι τον είδα, μου φάνηκε ότι τον είδα, να κατεβαίνει την οδό Πανός. Δεν ήταν παράξενο, μέρες που είναι.
Είχα βγάλει στην άκρη και από τις προάλλες, να τα’ χω πρόχειρα, τα Πασχαλινά του Διηγήματα και από εκείνα που ήταν σημειωμένα με μολύβι στην αρχή, έπιασα δυο κουβέντες του και να’ τες εκεί πιο πάνω. Απ’ την “Εξοχική Λαμπρή” τις πήρα. Και από την “Κοκκώνα θάλασσα” την ευχή: – Να’ χεις πολλή ζωή και πολλά ταξίδια.
