Τις τελευταίες μέρες_από την πρώτη στιγμή που άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα από την μυστικιστική δίοδο του Everlasting Intro_ ως τώρα που έπιασα να γράψω, ζω εδώ. Εδώ μέσα και εκεί έξω και συγκεκριμένα παντού εκεί έξω.
Το καινούργιο άλμπουμ των Last Drive είναι το Σπίτι μου. The Last Drive. Το κόκκινο σπίτι στη γωνία. Φανταστική γωνία, όχι υπαρκτή γιατί real, as it could ever be όλο αυτό που συμβαίνει και δεν ανήκει σε ‘γωνίες’ αλλά χωροχρονικά, εντυπωσιακά και αμετάκλητα στο Διάστημα _εκείνο που χαρακτηριστικά ορίζουν ροκενρόλ, ψυχεδέλεια, heavy sounds και θεόρατα κύματα ανεξάντλητης έμπνευσης που πάνε κι έρχονται και ‘σκάνε’ φαντασμαγορικά και χαϊδεύουν την ψυχή. Είτε με τον μασίφ ήχο και το αντικειμενικό βάρος της επιστροφής της μπάντας εννιά χρόνια από το προηγούμενo, είτε με τις πολλές διαφορετικές ευφάνταστες διαδρομές που παίρνει το συνθετικό, δημιουργικό τους drive.
Είναι το έβδομο άλμπουμ τους και θα μπορούσε να είναι το πρώτο της μπάντας που ονειρεύεσαι να ανακαλύψεις.
Fresh music alert.
Οι ιστορίες που μπορείς να ακούσεις μέσα στο White Knuckles τελειωμό δεν έχουν – και το κομμάτι δεν έχει καν λόγια! Το Αngel (whiskey mouth) είναι η μελωδική επαφή με παράξενους κόσμους, με μια 90ς παράλληλη πτήση και συναρπαστική στροφή στην καταιγιστική ηλεκτρική αποκάλυψη (του στιλ no future, no past, press: Now)
Και το ξέρεις, το ξέρουμε – είναι δολοφονικοί οι καιροί που ζούμε, παγωμένες οι συνειδήσεις, “straight from hell” έρχονται κύματα. Στο The Wave:
These empty hands/Is all I got/The line of life
A blueprint of murderous times/A thousand years/Straight from hell
Burning through me/Like a darkness you’ll never see
Guess it’s too late to understand/The lesson of the continent
The line of people in the snow/The broken toys at the plateau
Από το Always the Sun και την καυτή παχιά σκιά του ‘κεντημένη’ σημειολογικά σαν Mad Max εξοπλισμός για την επόμενη μέρα ως εκεί που συναντάς το(ν) Snakecharmer και το παιχνίδι ανοίγει ακόμη πιο πολύ, -τι κομμάτι κι αυτό!- έχεις διανύσει με τους Last Drive ροκενρόλ εδάφη και δεκαετίες και όμως συμβαίνουν όλα στην κόψη της στιγμής (έξοχη η παραγωγή), όπως στο εθιστικό Radio / “You got me on the Run/…run run run from the radio/και στο Yiagos χωρίς λόγια κι αυτό, αλλά εγώ το φαντάζομαι ήδη σε κόμικς με τον Γιάγκο-υπερήρωα και ήρωα της εργατικής τάξης μαζί, σε μυστική αποστολή να σώσει τον κόσμο.
Υπάρχει σωσμός;- είναι το ερώτημα. Ποιος ξέρει. Αν οι ήρωες με τις υπερδυνάμεις αποτύχουν (θύματα της φήμης τους) έχουμε κάτι καλύτερο – guess who! – έχουμε Last Drive.
Και φυσικά (για να επιστρέψω στην αρχή) πώς θα ζούσα εδώ και μέρες μέσα στο άλμπουμ -The Last Drive-χωρίς να ξέρω και τους ανθρώπους του.
