Πολύ γρήγορα το The Rain του Netflix μου έφερε φλασιές από το Lost και το The Road το φοβερό εκείνο μυθιστόρημα του Cormac McCarthy που έγινε αρκετά καλή ταινία, από τον John Hillcoat, με τον Viggo Mortensen.
Καμιά βροχή δεν θα μπορούσε να φτάσει το νησί , γιατί τότε θα μιλούσαμε για τηλεοπτικό θαύμα, ωστόσο το Δανέζικο The Rain έχει πολλά που όχι μόνο κρατάνε το ενδιαφέρον στα οκτώ επεισόδιά του, αλλά δίνουν και πάσα για επόμενο κύκλο με περισσότερες απαντήσεις ίσως και πιο πολύ σασπένς.
Θανατηφόρος ιός πέφτει με τις σταγόνες της βροχής σε σημείο που ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται (πια) αφού αποχαιρετά επί τόπου τα εγκόσμια για ένα πιθανώς πιο στεγνό after life.
Υπάρχει όμως καταφύγιο με καταπακτή (στο δάσος! Lost & found) και εκεί σώζονται από τις μπόρες η Σιμόνε και ο μικρός της αδελφός που πρέπει πάση θυσία να σωθεί, επειδή μαζί του θα έρθει και ο σωσμός όλων, λέει ο μπαμπάς – επιστήμων στο πρώτο επεισόδιο προτού χαθεί για πολλά επεισόδια μετά.
Από εκεί ξεκινάει η περιπέτεια – περιπλάνηση, σε ένα τοπίο μετα-την-καταστροφή, ερημωμένο, επικίνδυνο, σκοτεινό, άγριο και βροχερό, με την μικρή ομάδα (έχουν γίνει μικρή ομάδα) να παλεύει να επιβιώσει και να βρει, αν βοηθήσουν και οι συνθήκες, το αντίδοτο για τον ιό – χρήσιμο θα είναι.
Παρά κάποιες λακούβες και σημεία που μπάζει το σενάριο και εκείνα τα λίγο εκνευριστικά και επίμονα κάθε τόσο καλέσματα: ‘Ράσμους;… Σιμόνε;… Μάρτιν;…, το Rain πετυχαίνει στο χτίσιμο της αγωνίας (what happens next?) και στην ατμόσφαιρα και στο να βάλει στην ομπρέλα του ηθικά διλήμματα και ένστικτα της ανθρώπινης φύσης, το οικολογικό θέμα και τo άγχος για το τι μας περιμένει. Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι από εμάς, δεν θα δουν την μελλοντική βροχή με τον ποτιστικό της χαρακτήρα.
Οι Δανοί έκαναν μια σειρά μυστηρίου, σκοτεινή και δυσοίωνη που θεματολογικά θυμίζει πολλά από όσα έχεις δει, αλλά χρησιμοποιώντας έξυπνα τους συμβολισμούς ή ακόμη και τις Stephen King αναφορές της, βρίσκει τη θέση της στις καταιγίδες του streaming και δικαιούται να επιστρέψει με περισσότερες απαντήσεις.
Σύννεφα ήδη εμφανίστηκαν στον ορίζοντα – και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι καλό (η επιστροφή σχεδιάζεται ήδη).
