Αυτό, το να βλέπεις τον John Cale μπροστά σου να δρασκελίζει τραγούδια και άλμπουμ, να στέλνει ηλεκτρισμένα κύματα συγκίνησης, να περνάει από οθόνες και πλήκτρα σε ηλεκτρικές χορδές, να εξακολουθεί να είναι μπροστά και στα 76 του χρόνια, να λέει Venus in Furs και Helen of Troy, να λέει Pablo Picasso συγκλονιστικά,
…αυτό το να μην κάνω βήμα από εκεί που στέκομαι στην πρώτη σειρά και κάθε τόσο να έχω στο μυαλό μου ποιος στέκεται εκεί μπροστά μας, με την μπάντα του, με τα έγχορδα, με τις εικόνες να αλλάζουν στο video wall,
...αυτό το να τον έχεις εκεί στα δυο μέτρα να κάθεται στην καρέκλα στην αίθουσα κάπου στα βάθη της Εναλλακτικής Λυρικής Σκηνής νωρίτερα στη συζήτηση με την Kafka, να είμαστε εκεί (έχει και αυτά τα ωραία το Summer Nostos Festival )
και να τον βλέπουμε να λέει πολλά ενδιαφέροντα και να απαντά σε ερωτήσεις μας και να τον ρωτάω για focus και distractions και να μου απαντάει μέσα σ’ άλλα ότι δεν ακούει ραδιόφωνο παρά κάποια ιντερνετικά και να του λέω πόσο χαιρόμαστε που είναι εδώ και πόσο αξέχαστες ήταν όλες οι φορές που πέρασε από τα μέρη μας …Όπως και τότε που είχαμε κάνει τη συνέντευξη μιλώντας για το βιβλίο του, το What’s Welsh for Zen και για εκείνη την παλιά του την παρέα…
…αυτό το να κάνω την υπέρβαση στο τέλος της συζήτησης και να πετάγομαι εκεί που έχει μόλις βγει από την αίθουσα και να ζητάω μια φωτογραφία μαζί του και να με ακούει η κυρία που τον συνοδεύει και να του φωνάζει John!, και εκείνος να σταματάει και να γυρίζει και η κυρία να προσφέρεται να βγάλει τη φωτό, να της δίνω το κινητό μου, να είμαι δίπλα δίπλα με τον John Cale και να κοιτάμε μαζί την κάμερα και να χαμογελάμε και μετά να του λέω ευχαριστώ πολύ και να μην πιστεύω καλά καλά αυτό που μόλις έχει γίνει και ενώ εκείνος απομακρύνεται, να τσεκάρω να δω την φωτογραφία μας και η φωτογραφία να μην έχει βγει… αυτό, αυτό πώς το λες;
What a night! Έτσι μάλλον το λες.
