Η μαμά παρακολουθεί από το παράθυρο, η μαμά φροντίζει για σένα, η μαμά θα μείνει σπίτι, είναι καλύτερα να μείνεις και εσύ, θα σε κάνει καλά, η μαμά θα φέρει το φάρμακο, έτσι θα είναι καλύτερα – και εσύ; τι θα κάνεις για τη μαμά;
Θα ταριχεύεις πουλιά; Θα της φτιάχνεις ένα κουκλόσπιτο; Ενώ σαν αιχμηρά αντικείμενα θα διασταυρώνονται πάνω από τα κεφάλια μας, κοφτερά, παγωμένα βλέμματα οικογενειακής “θαλπωρής”.
Καλό το Sharp Objects _η σειρά από το βιβλίο της Gillian Flynn (σκηνοθεσία Jean-Marc Vallee), ανεβασμένο πολύ από τις ερμηνείες της Amy Adams και της Patricia Clarkson.
Μικρή αμερικάνικη πόλη, κουτσομπολιά και μυστικά, “να κοιτάς τη δουλειά σου” και παλιές ιστορίες που δεν ξεχνιούνται ποτέ μέχρι που αρχίζουν να εξαφανίζονται μικρά κορίτσια.
Συμβαίνουν αυτά. Μπορεί άνετα να είχες να σταματήσει κάπου, σε ένα Wind Gap ή μια άλλη πόλη που του μοιάζει πολύ, ή λίγο ως και καθόλου, για να βάλεις βενζίνη και μετά να συνέχιζες τον δρόμο σου. Μπορεί και να είχες διανυκτερεύσει σε ένα μικρό μοτέλ. Συμβαίνουν διάφορα. Και πολύ πιο κοντά απ ο,τι φαντάζεσαι. Δεν φαντάζεσαι. Και μην ξεχάσεις να τηλεφωνήσεις στη μαμά, να μην ανησυχεί.
Sharper ακόμη.Εκεί που η μουσική κεντάει. Δηλαδή σε όλη τη σειρά.
Πώς ξεκινάει κάθε επεισόδιο; έτσι: Με την βελόνα του πικάπ να ακουμπάει ανάλαφρα στην επιφάνεια του βινυλίου. Στην αρχή (την πρώτη φορά) νομίζω πως θα δω Mister Mercedes, αλλά απλά η Flynn φλερτάρει με τον King κυκλώνοντας το μυστήριο και την ψυχολογία του.
Και τα βινύλια πάνε κι έρχονται από τον απαθή κατά τα άλλα Άλαν που ασχολείται μόνο με το ηχοσύστημα και τους δίσκους του, ρίχνοντας στην ατμόσφαιρα πέπλα μελωδίας – ξέρει; τι ξέρει; πόσο πολλά ξέρει; Μυστήριο με πουλόβερ δεμένο στους ώμους.
Η Καμίλ έχει καύσιμο Led Zeppelin και επανέρχεται σταθερά σε ηλεκτρικές Zeppelin-ικές καταιγίδες σαν κάθαρση και επαφή με έναν άλλο κόσμο. Εκεί έξω και μέσα στο σπίτι, ο Perry Como εναλλάσσεται με Johnny Cash, ο Snoop Dogg με LCD Soundsystem. Η μουσική σπέρνει στοιχεία για να βρεις τον ένοχο. Κοφτερό soundtrack, το δίχως άλλο.
