Mick Jenkins – παρακαλώ την προσοχή σας – από τις πιο αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις του hip hop. Το Σικάγο έχει παράδοση και παίρνει πόντους, με δυνατούς παίκτες που ανακατεύουν τα πράγματα στη νέα σκηνή.
Κύματα ενδιαφέροντος είχαν φτάσει ήδη από το Water(s) του 2014 και το Wave (s) /και είχα πει – δικός μας είναι, θαλασσινός και ωραίος – και έρχεται τώρα με το επόμενο το κύμα, το καινούργιο, το Pieces of a Μan και φτιάχνει την εικόνα όλου του παζλ (αν θεωρήσουμε πως υπήρχε και κάποιο παζλ στη μέση).
Με το «καλημέρα» πάντως κάνει νεύμα στον Gil Scott Heron και συνεχίζει με ευφράδεια σε στίχο και ρυθμό. Στήνει σκηνικό. Δεν βιάζεται, δημιουργεί την αίσθηση ότι έχει τα κλειδιά του χρόνου. Μπορεί και να τα έχει.
Βασικά συμβαίνει αυτό: τo hip hop του Jenkins είναι βαθιά μπολιασμένο με jazz, το πιάνο πάει αγκαλιά με τα beats, ατμοσφαιρικά, λοξά ή σταράτα, αργόσυρτα, χαλαρά ή με το τέμπο beatnik ποιητή που μαζεύει τα κομμάτια του στο πρώτο φως της μέρας.
Εμπνευσμένο το Padded Locks με τον Ghostaface Killah να δίνει και τόνο δικό του. Σε προσωπική υπόθεση εξελίσσεται το Ghost, ο Jenkins στρέφει τα φώτα επάνω του και μιλάει για πολλά, για σεξουαλική κακοποίηση (Consensual Seduction με συμμετοχή Corinne Bailey Rae) και μπούλινγκ, για μεταφυσικά πράγματα, για το τι μας περιμένει, αν μας περιμένει κάτι δηλαδή. Σε κάθε περίπτωση, ας έχουν ένα λόγο και τα πνευστά όπως στο Smoking Song με BadbadNotGood και άλλες jazz/ο/hip hop καταστάσεις.
