‘Εχει σημασία κάθε φορά να το έχεις στο μυαλό σου: Ένα φεστιβάλ είναι πολύ περισσότερα από τα ονόματα που παίζουν, είναι πιο πολύ από το line up του. Όχι πως δεν έχει σημασία ποιους φέρνει. Έχει και πολύ.
Αλλά ένα φεστιβάλ είναι πρώτα από όλα το όνομά του- αυτό που σημαίνει. Είναι η αξία του και το πρόσωπό του στην κοινωνία.
Και το Plisskën/το Winter Plissken τώρα, το έχει καταφέρει.
Κυκλοφορεί (όπως και ο κόσμος του) σε μια ροή μουσικής και συνέπειας.
Το παλεύουν – και το πετυχαίνουν – οι άνθρωποί του στις πιο δύσκολες εποχές. «Πρόσωπο» σας λέω.
Και ενώ το πρόσωπο του Pantha du Prince χάνεται πίσω από τους καπνούς _και τα μακριά του μαλλιά, ε ναι κι αυτό_ κρατώντας επικοινωνία και ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα,
σκέφτομαι και το άλλο που άκουσα,
πως μια βραδιά με τον Lindstrøm ας πούμε, θα αρκούσε να κάνει το πλήθος χαρούμενο. Τα social media ήταν σε έξαψη από νωρίς για την πάρτη του ωραίου Νορβηγού (και το πάρτι που έκανε στην Αθήνα) … αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Είναι το παρόν, η ποικιλία των στιλ και των ‘σχολών’ και η κερδισμένη θέση.
Είναι ο ελέκτρο/urban ήχος που έβαλε μπρος το Aquarium, το πρωϊνό της Lokier, η συναρπαστική «αφήγηση» του David August (ελπίζω να τον δούμε πάλι σύντομα) με το θεατρικό_μαύρες κουρτίνες/ήχος-κατάνυξη_στήσιμό του.
Τα παιδιά το ξημέρωσαν (είναι μεγάλες και οι νύχτες) και το Winter Plissken αρχίζει ήδη να ζεσταίνεται για τα επόμενα λάιβ με ορίζοντα καλοκαιρινό. Έτσι κι αλλιώς, εδώ στο blender «καλό καλοκαίρι» λέμε πάντα, και φαίνεται ότι θα είναι.
