Σε κάθε αστυνομική ιστορία εκείνος που καλείται να λύσει το μυστήριο οφείλει να έχει μύτη. Στο Perfume, την γερμανική σειρά του Netflix, χωρίς μύτη δεν γίνεται.
To μυρίζεσαι από την αρχή, που το μυστήριο κάνει την πρώτη εμφάνισή του δίπλα στην πισίνα. Στιλιζαρισμένο όπως και όλο το Perfume που είναι μια ελεύθερη και μοντέρνα μεταφορά του βιβλίου του Patric Süskind (1985) και της ταινίας που είχε βασιστεί σε εκείνο του επίσης Γερμανού Tom Tykwer (2006). Ούτε το βιβλίο έχω διαβάσει, ούτε την ταινία έχω δει, αλλά η ύπαρξή τους έχει αρωματίσει την τέχνη – όλοι τα ξέρουν.
Στο νέο λανσάρισμα (κάτι σαν την επιστροφή του Channel No 5) γίνονται οι αναφορές στον βίο και τις ημέρες του αρωματοποιού Γκρανούιγ (του βιβλίου) που δολοφονούσε γυναίκες και έφτιαχνε αρώματα, μέσα από την αρωματομανία μιας παρέα (την οποία γνωρίζουμε όλο και περισσότερο από επεισόδιο σε επεισόδιο),μέλος της οποίας –παρέας– είναι και ειδικός στην παρασκευή αρωμάτων με κάποιες ιδιαιτερότητες.
Όλοι τους στο μεταξύ (φίλοι, συγγενείς, αστυνομικοί, ψυχολόγοι…) έχουν τα δικά τους issues και ψυχολογικά θέματα που τα κουβαλάνε από παιδιά και τα πηγαινο-φέρνουν ως ταλαίπωρα τσιμπούρια στην ενήλικη ζωή τους. Εκεί αρχίζουν τα πράγματα και σοβαρεύουν.
Για να μείνω στο κλίμα, το Άρωμα δεν ξεθύμανε (6 επεισόδια ήταν όλο) ανακατεύοντας λίγο στις μυρουδιές του και μια δόση σοφιστικέ εσάνς χωρίς να χάνει την αύρα του gore που φέρνει απ την αρχή μαζί του.
Και εκεί που νομίζεις ότι τελειώνουν όλα, αφήνει και την αίσθηση ‘συνεχίζεται’ χαλαρά και όχι του΄κρατείστε την αναπνοή σας’ στιλ γιατί μερικές μυρωδιές δεν φεύγουν εύκολα, μένουν.
