Είδα την Μαίρη τις προάλλες – δηλαδή την Αρετή. Είδα την Μαίρη Σταυρακέλλη σαν Αρετή.
Το μυαλό της Αρετής είναι στον κύριο Γιώργο. Ο κύριος Γιώργος – ο Χειμωνάς ντε _ έχει στοιχειώσει τη σκέψη της. ‘Εχει μπει μέσα και έχει καθήσει εκεί για τα καλά. Και την έχει στεναχωρήσει την Αρετή. Μα γιατί κύριε Γιώργο μου; Έτσι; Σαν εχθρός του ποιητή και ψυχίατρος άνθρωπος εσείς, γιατί; Θα έπρεπε να ξέρετε καλύτερα. Γιατί η Αρετή, κύριε Γιώργο μου, είναι ένα ποίημα. Στο κομμωτήριο η Βάντα που κρατάει το πιστολάκι, την νοιώθει πιο πολύ. Τη νοιώθει. Που είναι μια Donna Abbandonata, έξοχη.
Είναι το έργο της Γλυκερίας Μπασδέκη, Donna Abbandonata ή πολύ με στεναχωρήσατε κύριε Γιώργο μου, σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, με την Μαίρη Σταυρακέλλη και την Λώρα Θωμοπούλου. Εκεί, στο ωραίο Vault τον Πολυχώρο στο Γκάζι (και την λες και Βοτανικό την περιοχή).
