Από τα αγαπημένα μου βιβλία του Stephen King, από τα αγαπημένα μου τραγούδια των Ramones.
Pet Semetary με την ανορθώγραφη (cult) γραφή του. Επειδή «δεν επιστρέφουν ίδια» – ούτε και οι λέξεις ίδιες από εκεί που βρίσκονται, αλλά χαλασμένες, σκεβρωμένες, μουτρωμένες και λάθος.
Και γιατί οι Ινδιάνικοι θρύλοι ζουν (από την Λάμψη ως το Pet Semetary ) και το κακό που έγινε – το ξερίζωμα και το λαμπάδιασμα – έπιασε ρίζες κι άφησε καμένους κορμούς. Όπου εκεί τώρα κοιμούνται ήσυχα κατοικίδια που είχαν μια καλή ζωή. Αλλά μην πας πέρα από εκεί. Η γάτα που ήξερες δεν υπάρχει πια, υπάρχει η άλλη που ήρθε μέσα από τα χώματα. Τριχωτός κίνδυνος εκτός ελέγχου.
Εκεί τα εδάφη είναι επικίνδυνα και δηλητηριασμένα. Και όποιος πάει, γυρνάει. Αλλιώς. Και η οικογένεια θα είναι πάλι μαζί. Creepy δηλαδή. Τρομακτικό όσο θα το ήθελε και ο θείος Στίβι (είχε ξαναγίνει ταινία – το Pet Semetary του 1989).
Τριάντα χρόνια μετά, να ‘τα μας. Με φουλ του King σε μικρή και μεγάλη οθόνη γενικά, το Pet Semetary επιστρέφει (σε σκηνοθεσία Kevin Kölsch και Dennis Widmyer), φτιάχνει ατμόσφαιρα, δένει χαρακτήρες, σέβεται το στόρι (με τις αλλαγές του, οκ) και ….ξέρεις πια πως …αν σε κοίταζε περίεργα η γάτα σου το πρωί, θα πρέπει να εξετάσεις και αυτή την εκδοχή.
