Ατάραχος, ήπιος, ολιγαρκής, μοναχικός, κάπως παράξενος μέσα στην επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά του, στην θαλπωρή της ρουτίνας, ‘σερβιρισμένης’ στα μέτρα του – ο ίδιος είναι ο Σερβιτόρος. The Waiter. Που μοιάζει σα να περιμένει κάτι (που ίσως και να το ζητά, αλλά να μην το λαχταρά) και όταν αυτό συμβαίνει και η πραγματικότητα ραγίζει από το αιφνίδιο και το σοκαριστικό – στους κώδικες του νουάρ και του σασπένς – όλα μοιάζουν να αλλάζουν ή και όχι.
Ο Άρης Σερβετάλης/ο Σερβιτόρος/σηκώνει την ταινία τους ώμους του με την χαμηλότονη και απόμακρη ερμηνεία αντι-ηρωϊκής υφής και καλογυαλισμένης τάξης.
Έξυπνα ο Στιβ Κρικρής σκηνοθετεί το σύμπαν του γύρω από αυτόν, σαν τ’αναρριχώμενα φυτά που θέλουν λίγο πότισμα. Ο Σερβιτόρος μας, άλλωστε, θα μπορούσε να ήταν ένας πολύ καλός κηπουρός.
Και ο Ξανθός – ο Γιάννης Στάνκογλου – που έρχεται να ταρακουνήσει την ηρεμία της ζωής του Σερβιτόρου παίρνει από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, άνετους θριλερικούς πόντους.
Κάποια χάσματα και κενά στην αφήγηση – και στους αραιούς διαλόγους – ‘διαβάζονται΄και σαν στιλ βέβαια, αλλά δε νομίζω ότι προσθέτουν πολλά. Απ΄την άλλη, “μιλάνε” ωραία το διακριτικό χιούμορ, η ατμόσφαιρα στο ζαχαροπλαστείο (φαντάζομαι θα ισχύει το μυστικό του προφιτερόλ), οι πρασινάδες του σπιτιού, τα εξωτερικά – η φωτογραφία και …last but not least…η μουσική. Ο Coti K έχει εμπνευστεί ένα soundtrack που ντύνει, επικοινωνεί και ξετυλίγει το μυστήριο και την ψυχοσύνθεση του Waiter με τρόπο που σε κάνει να τεντώνεις αυτιά. Και στα θρίλερ ποτέ αυτό δεν έβλαψε κανέναν.
