Ο φανταστικός Damian Marley, o απίστευτος και πάλι – δεν έχει σημασία/πόσες φορές/τον έχεις δει – Iggy Pop, oι ορμητικοί και απολαυστικοί Shame. H καλύτερη εκκίνηση για το φετινό Release. Που ξεκίνησε εντυπωσιακά, τόσο στο ΄’ψαχνό’ στα live, όσο και στο στήσιμο, την διοργάνωση.
Damian Marley. Το έλεγα από πριν. Μην τον χάσετε. Άκουγα διάφορα από πολλούς που «δεν μπορούν τη reggae”(ε;). Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Αυτό που έπαιξε ο Damian ήταν η φρέσκια connected to the future/ to the past/ – εδώ και τώρα – εκδοχή της reggae, πιστή στις ρίζες και στις όψεις της σημερινής dub βάσης και του αλά Marley Jamrock. Απλά, ο Damian έπαιξε τη δική του ‘reggae’. Καταπληκτικός performer. Και πολύ συμπαθής. Τον είδαμε να απογειώνει κάθε στιγμή του λάιβ, από την ορμητική είσοδό του ως το τέλος – και ενώ οι εικόνες του Χαϊλέ Σελασιέ εμφανίζονταν στη σκηνή και ένας από την παρέα δεν σταμάτησε να ανεμίζει μια μεγάλη αιθιοπική σημαία. Ωραίο live! Και να μας ξανάρθει ο Damian!
Νωρίτερα οι Third World, καλοί, ταξιδεμένοι, έμπειροι, reggae με διακριτικά δικά τους. Μια μπάντα που δεν έχει να αποδείξει τίποτε – ακόμη και στις στιγμές που απλά ‘αράζει’ στο ρυθμό γιατί απλά όλο το σχήμα, με τις αλλαγές και τις ανανεώσεις του βασίζεται σε στέρεα, καλοδουλεμένα υλικά. Ο Stephen ‘Cat’ Coore στην κιθάρα/και το μινι τσέλο του μας τίμησε ιδιαιτέρως.
Η Hollie Cook είχε ένα ωραίο tropical vibe που μετέδιδε εύκολα. Ήταν νωρίς, ο κόσμος ερχόταν. Οι πρώτοι που βγαίνουν νωρίς αδικούνται πάντα από κόσμο, αλλά κάθε άλλο παρά αδικούν τον κόσμο που τους παρακολουθεί. Ήταν οι Gobey & P-Gial, νέα μπάντα από το Αίγιο και ο Junior Sp στο DJ set που την ευρύτατη μουσική εμπειρία του και το σωστό focus κάθε φορά – εγγυάται το καλύτερο μουσικό treatment για όσους βρίσκονται κοντά του.
Μέρα δεύτερη.
Σκυλιά αλυχτούν. Σκιές ξεπηδούν και τρέχουν. Η σκηνή με τη λευκή κουρτίνα στο βάθος φωτίζεται… I wanna be your dog. Και από εκεί και στη συνέχεια , αυτό που παρακολουθείς είναι επεισόδιο twilight zone, κάτι που η επιστήμη και η μεταφυσική δεν μπορεί να εξηγήσει, όπου θρύλοι πλέκονται γύρω από το πνεύμα του punk rock, που δεν το βάζει κάτω – ο Iggy Pop εξαφανίζει κάθε λογική εξήγηση.
Κοιτιόμαστε, αναρωτιόμαστε – τι βλέπουμε; Τι ζούμε; Ο άνθρωπος είναι από άλλο πλανήτη. Eίπε όλα όσα περίμενε ο κόσμος να ακούσει, έτσι όπως πιθανώς ο κόσμος δεν περίμενε να τα ακούσει (δεδομένου αντικειμενικού ηλικιακού παράγοντα).
Μεγάλες ηλικίες στο κοινό, παλιοί φαν του Iggy και καινούργιοι που “αυτό πρέπει να το δουν”. Love + Respect. Forever.
Oι Shame. Ναι, λοιπόν οι Shame. Στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα. H μπάντα για την οποία έλεγα και ΕΔΩ – στο live κερδίζει ακόμη περισσότερους πόντους. Το νευρώδες, τύπου 70ς punk/art ροκ τους είναι μια πηγή ενέργειας και πολύ καλών κομματιών. Φυσιογνωμία ο τραγουδιστής. Επικοινωνιακός και ειδικός στο να παραδίδει τέλεια το φλογερό υλικό τους στο κοινό. Όλοι τρελαμένοι. Ξεχάσαμε και τον ήλιο που, όσο έπαιζαν ήταν ακόμη ψηλά . Ακροβατικά, σλάλομ, βουτιές, κίνηση non-stop. Στην ίδια κατηγορία με τον Damian Marley : «φέρτε τους πάλι»!
Oι James μπορεί να είναι μια χαρά παιδιά, αλλά κουράστηκα. Και ειδικά ανάμεσα σε Shame & Ιggy, δεν έδεσε και πολύ καλά η εμφάνισή τους. Εκεί που γίνονταν κάπως πιο dub, μ’ άρεσαν περισσότερο.
Ωραία διοργάνωση πολύ friendly στο κοινό, το φετινό Release. Αρκετά περίπτερα για φαγητό, ποτό, παγωτό. Μάλλον χρειάζονται και περισσότερα σημεία για να αγοράζεις τις μάρκες (εκεί υπήρχαν ουρές). Οι χορηγοί έκαναν το πρόμο τους απέναντι (έκλεισαν όμως την πλευρά της θάλασσας). Μπορούσες να κυκλοφορήσεις, να καθίσεις, να περάσεις την ώρα σου, άνετα και μελετημένα όπως ένα φεστιβάλ οφείλει να κάνει για το κοινό του. Και συνεχίζεται. Οι επόμενες μέρες εδώ: Release Athens