Απο προχτές που άρχισαν να ανακοινώνονται και τα ονόματα, με έχει πιάσει ένας μικρός πανικός. Του τύπου να είμαστε έτοιμοι. Έρχεται Φεστιβάλ σπίτι μας. Lalibela – στην Ακτή Βουλιαγμένης. Vouliagmenation κανονικά.
Τι πρέπει να κάνω;
Να σκουπίσω την άμμο; Να ισιώσω τα παρτέρια; Να μαζέψω τις ρακέτες; Να φτιάξω τα γήπεδα; (τα φτιάχνουν ήδη). Να τσεκάρω τα ντουζ; Να καλοπιάσω τους γλάρους; Να ακούσω Λουκιανό; Να γυαλίσω το blender; Να μην κάθομαι να κοιτάω μόνο το κύμα.
Black Eyed Peas, Underworld, Little Simz -που παίζω και στην εκπομπή- Monophonics και άλλοι πολλοί, 3 με 5 Ιουλίου- Μετά το κολύμπι (και πριν το κολύμπι).
Πρόσεχε τι εύχεσαι (γιατί γίνεται).
Το έλεγα πηγαίνοντας στις Μαλακάσες, ανηφορίζοντας στους Λυκαβηττούς και στους Βράχους, τρέχοντας στα Ολυμπιακά Στάδια. Όταν «ήρθε» το Νερό και έπιασε ρίζες στο Φάληρο είπα «ωραία-ήρθαν-κοντά»…Αλλά πάντα υπάρχει πιο κοντά.
Να φτιάξω τις γλάστρες στο μπαλκόνι; Να κλαδέψω; Να βγάλω τα καλοκαιρινά; Να είμαστε έτοιμοι.
–Ξεκίνα από τα τζάμια (μου λέει).
Το εχω αναβάλει πολύ.
