Σε dream pop χωράφια μπαίνω πάντα με προσοχή. Ενώ μπορεί να κρύβονται ευφάνταστα και ονειρεμένα πράγματα κυκλοφορούν με dream pop μανδύα πολλά κοινότυπα, φλύαρα και περιττά. Γι αυτό και ξεχωρίζω τους Playground Theory. Γιατί πάνε το θέμα πιο κάτω και κυνηγάνε την επόμενη πρόκληση παρά την επόμενη safe zone ευκολία όσο dreamy κι αν φαίνεται αυτή.
Στο καινούργιο τους, Tears Go Upwards αναδεικνύουν και πάλι την μελωδία, την σύνθεση και το ψάξιμο τους σε διαφορετικούς μουσικούς τόπους- την ωραία περιπέτεια των ήχων μέσα στην αντίθετη κατεύθυνση της ποπ μελαγχολίας. Τα δάκρυά, εδώ, κυλάνε προς τα πάνω.
Tears Go Upwards, το τρίτο τους άλμπουμ με την αίσθηση του ταξιδιού και της ονειροπόλησης και αλλά και της ακλόνητης επιβεβαίωσης πως αξίζει σταθερά να τους (παρ)ακολουθείς.
Νοσταλγικά και looking forward, στοχαστικά και με συναίσθημα. Πολύ κινηματογραφικά- oh yes!
Sleep and Repeat, Woman Outside, Don’t Let me Down (με συμμετοχή Marva Von Theo), το δικό τους Limani -Heaven (Νίκος Γούναρης); –
Άκουσέ το, πρόσεξε τις λεπτομέρειες, άφησέ το να σε πάει…
