Day after day after day after day
Μέσα, όλο και πιο μέσα- μόνο μέσα, μόνος μέσα…αν μπορείς κλείσε και το μυαλό σου, κλειστόν (μήπως επισκευάζεται;– λες; ) Ή άνοιξέ το- ευκαιρία είναι.
Ευκαιρία και για τους λύκους. Που και πάλι χαίρονται. Τα χέρια (του λύκου) πίσω στην πλάτη και κόβει βόλτες κυκλικές γύρω από την ευκαιρία. Την μελετάει. Την μετράει.
«Δεν είναι ώρα- δεν είναι ώρα». Ο εχθρός είναι πάνω μας και ρίχνει αβέρτα. Καλύψου. Ρίχνει και γεννάει ευκαιρίες για λύκους και αρπαχτικά. Στην αναμπουμπούλα, το ξέρεις. Και ενώ είσαι μέσα και … «δεν είναι ώρα»…γυαλίζει το μάτι του, βάζει την κατσαρόλα στη φωτιά να μαγειρέψει, τρίβει τα χέρια του -και όχι για να τα πλύνει. Όχι για να τα πλύνει.
Η σκηνή διακόπτεται -αίφνης- από ένα τρελό κύμα κανονικότητας που έρχεται αφρίζον και τα πλημμυρίζει όλα. Με την διαφορά ότι δεν μοιάζει με τίποτε κανονικό, τίποτε από όσα έχουμε δει. Ευκαιρία να προβάρουμε τα καινούργια μας μαγιό σε έναν καινούργιο κόσμο. Αρκεί να είμαστε εκεί. Να΄χουμε την υγειά μας -που λέμε στις γιορτές και όταν τσουγκρίζουμε τα ποτήρια. Και το μυαλό μας, να’ χουμε. Να κρατάμε κόντρα και γερά.
>Φωτό τύπου freestyle, outdoor – με sms της καραντίνας το ελεύθερο – ελεύθερο πεδίο ονειρικής περιπλάνησης. Στον αφρό.
