’Hταν το cocooning …κάηκε και αυτό.
Τώρα, distancing.
Κρατάς αποστάσεις. Κράτησα. Περπάτησα από το ένα πεζοδρόμιο εγώ, από το άλλος εκείνος. Είχαμε πρώτα πάρει το ok: Μετακίνηση.
Από το Α σημείο σε κάποιο Β (δεν προσδιοριζόταν το δεύτερο) αφού προηγουμένως προσδιοριζόταν ο αριθμός. Τον 6 βάλαμε εμείς.
Κοιταχτήκαμε. Από απόσταση. Όπως πρέπει.
Σκεφτήκαμε ότι αν συναντούσαμε κάποιον φίλο/γνωστό/περαστικό – λίγοι μείναμε πια, χωριό γίναμε – θα έπρεπε να τον κρατήσουμε φυσικά σε απόσταση (και εκείνος το ίδιο) και να κρατήσουμε όλες τις σωστές αποστάσεις, όπως μας έλεγαν όταν μαθαίναμε οδήγηση. Μην κολλάς, κράτα αποστάσεις.
Μετά κάθησε εκείνος στη μία άκρη του καναπέ, εγώ στην άλλη_ ο κόσμος σε απόσταση. Παίζει και να χαθούμε μέσα στις αποστάσεις. Κράτα σύντροφε.
