Πώς ένα βιβλίο μένει μαζί σου; Πώς αφού το έχεις διαβάσει καιρό, εκείνο συνεχίζει να σου ψιθυρίζει; Να σου μιλάει;
Το κάνουν αυτό τα βιβλία. Βρίσκουν χώρους και μένουν μέσα σου. Και οι ταινίες το κάνουν και οι μουσικές. Αλλά τα βιβλία…πιο πολύ.
Μου είχε συμβεί με το The Road του Cormac McCarthy. ‘Ετσι και τώρα με το Μαύρο Νερό του Μιχάλη Μακρόπουλου. Παράξενο που και το ένα και το άλλο λένε τις ιστορίες πατέρα και γιου. Και δεν μοιάζουν. Όμως και τα δυο με τον τρόπο τους σε αρπάζουν, σε τραβάνε μέσα στα βάθη τους. Δεν ξεμπερδεύεις μαζί τους. Δεν αφήνεις τους τόπους τους πίσω.
Σε ένα χωριό της Ηπείρου, αγώνας επιβίωσης. Πατέρας και γιος. Ο γιος ανάπηρος, ο πατέρας άνεργος, ο τόπος ρημάζει, ερημώνει, το νερό δεν πίνεται…Οικολογική καταστροφή. Υπάρχει –και αντέχει – μόνο η αγάπη. Απέναντι στη βία, στην απληστία, στην κοσμοχαλασιά. Υπάρχει από την αρχή ως το τέλος η θαλπωρή της ποίηση στην γραφή του Μακρόπουλου.
Η νέα πραγματικότητα πλησιάζει όλο και πιο επικίνδυνα και άγρια, σκαρφαλώνει τις ανηφόρες, φτάνει ως επάνω στο χωριό και όσοι απόμειναν, ακόμη και οι τελευταίοι πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους. Θα συμβούν παράξενα πράγματα…
–Πώς θα τα βγάλεις πέρα; Τι θα τρως;,ρώτησε, αλλά εκείνος έψελνε πάλι και δεν απάντησε
Ελληνικό γκόθικ- μπορείς κι έτσι να το πεις; -έτσι όπως ξεδιπλώνεται με σασπένς, με ακρίβεια, με τη λιτή γλώσσα που φανερώνει χωρίς κραυγές τη δύναμή της στο συναίσθημα. Πολύ ωραίο βιβλίο είναι το Μαύρο Νερό του Μιχάλη Μακρόπουλου. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη.
