Το Ozark μ’αρέσει για πολλούς λόγους.
Γιατί είναι πολύ αληθινό. Όλοι είναι στην κομπίνα. Αν συμβεί κάτι καλό γρήγορα διορθώνεται και μπαίνει στον σωστό πονηρό δρόμο.
Γιατί το κακό δεν έχει όρια. Τα ξεπερνάει πολύ εύκολα και λίγη βότκα βοηθάει.
Μ’ αρέσει το Ozark γιατί ξεχαρβαλώνει την ήδη στα μάτια μας (αλλά όχι όλων) ξεχαρβαλωμένη οικογένεια. Η μπίζνα είναι πάνω απ’ όλα. Αλλά και η μπίζνα του ενός πάνω από την μπίζνα του άλλου. Παίζουμε τώρα;
Γιατί εξετάζει την ηθική και τα όριά της και το πώς εξαφανίζεται χωρίς κανένα ίχνος. Στο κάτω κάτω γι΄αυτή την οικογένεια το κάνεις.
Για την ακτινογραφία του συστήματος που κάνει -νέα επιχειρηματικότητα, προσαρμοστικότητα των αγορών, εκμετάλλευση των συνθηκών, των αντανακλαστικών του μπροστά σε απρόσμενες και αιφνιδιαστικές από ανεξέλεγκτους παράγοντες αλλαγές.
Γιατί η νέα γενιά είναι πιο μπροστά. Και μπορεί _λέμε μπορεί_να κρύβει και κάποιες ευαισθησίες.
Γιατί ο Jason Bateman και η Laura Linney το αξίζουν. Και η Julia Garner οπωσδήποτε, στον ρόλο της Ruth.
Για το ειδυλλιακό του περιβάλλον. Τις λίμνες, τα καταπράσινα δάση, τη φυσική του ομορφιά στις εξοχές του Μιζούρι, σε όλη την σειρά, στο ένα επεισόδιο μετά τ΄άλλο. (Διαβάστε για Τα Μυστικά της Λίμνης ΕΔΩ.)
Γιατί, κάποιες στιγμές, έτσι κάπως αυθαίρετα, θύμιζε το άγιο Fargo (είπα: αυθαίρετα).
Και πάμε δυνατά για το επόμενο κύκλο. Τώρα που οι δουλειές ανοίγουν.
