Την είδα. Άργησα, αλλά την είδα. Λέω άργησα, γιατί αυτές τις ταινίες τις κυνηγάω.
Τι εννοώ αυτές. Αυτές που παίρνουν φόρα και σε πάνε pulp-fiction-ικά ας πούμε. Η Μπάλαντα της Τρύπιας Καρδιάς. Της πιστολιασμένης καρδιάς; Της προδομένης καρδιάς; Και τα δύο. Και βάλε.
Πάμε λοιπόν. Μπαλάντα.
Τραγουδιστής λαϊκός και ντόμπρος έχει γίνει όνομα στην πιάτσα αλλά τα παίρνει με το σύστημα το σουξεδιάρικο,του…πόζαρε έτσι, πάρτο αλλιώς, ρίξε και λίγο το βλέμμα στο φακό πουσωραίος, τα παίρνει που λες στο κρανίο και την κάνει από το πεντάγραμμο. Ανοίγει μαγαζί, τραγουδιάρικο της νυχτός και το κουμαντάρει με τη μάνα, την καπάτσα που ξέρει τα κόλπα και συμφέρει.
Αυτά, μόνο που ο δικός μας πάει κι ερωτεύεται του αλλουνού τη γυναίκα. Τι να σου κάνει; Καρδιά είναι αυτή. Ο άλλος όμως τυγχάνει περίπτωση. Ου μπλέξεις. Και στην πιάτσα, κοίτα μην πέσεις πάνω του. Στο καπάκι, έχει και μάνα. Να τον ακούσει που πονάει, να του συμπαρασταθεί. Και να ρωτήσει ευθέως και στα ίσια-Πατήσια: μωρέ το λέει η περδικούλα σου;
Βάλε στο παστίτσιο και ότι η κοπελιά, αναχωρώντας από την οικεία, ξαφρίζει και ένα εκατομμυριάκι έτσι για ώρα ανάγκης που λένε, περί του οποίου ο ερωτοχτυπημένος μαθαίνει τελευταίος. Όταν το πάρτι έχει ήδη αρχίσει. ‘Εχουν έρθει και οι «καλεσμένοι», που τους ανοίγει και η όρεξη αφού ενημερώνονται για το πλήρες μενού. Και είναι και ο Γλάρος στη μέση. Που λύνει θέματα, εξυπηρετεί καταστάσεις και από εδώ και από εκεί, fixer τύπος. Και το στόρι -πέρασε απ’ το μυαλό και ο μετρ των διαλόγων και όχι μόνο, Elmore Leonard – δεν χαλαρώνει ποτέ.
Το έχει δέσει ο Οικονομίδης φίνα.
Ευθέως, πλαγίως, διαγωνίως, τρύπια, σου λέει η καρδιά, πιο τρύπια, σουρωτήρι η κοινωνία. Συμπλεγματική, ξεγάνωτη, ρατσιστική, φοβική, της δηθενιάς, της σαχλαμάρας, της μεγαλομανίας – ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τέτοια. Καλά παιδιά από σπίτι, της μάνας τους καμάρι.
Ωραίοι οι χαρακτήρες και έξοχοι οι ηθοποιοί.
Βασίλης Μπισμπίκης ο Μάνος, Γιάννης Τσορτέκης (Ηρακλής), Στάθης Σταμουλακάτος ο Γλάρος της καρδιάς μας. Μάνες είναι μόνο δυο και δυο αστέρια, Βασιλική Καλλιμάνη, Σοφία Κουνιά , κουλ και πολύ κουλ η Βίκυ Παπαδοπούλου, Βαγγέλης Μουρίκης, μάγος ο άνθρωπος, Γιώργος Γιαννόπουλος της νύχτας και της πίστας, ω! ο Φωκίων Μπόγρης (γειά σου Φωκίωνα!), όλοι όμως! -κάστινγκ γερό και αεράτο.
Αλλά και αυτό: μουσική! Σκορ τζαζέ, ορίτζιναλ του Jean Michel Bernard. Πλέκεται με το στόρι, ζυμώνεται με την ένταση, οδηγεί σκηνές και κλείνει το μάτι στα στιλάτα «αστυνομικά» που βλέπαμε παλιά. Αλλά και χαρντ ροκ και λαϊκό. Ωραίο σινεμά. Γιάννης Οικονομίδης με άποψη και στιλ και καθόλου “κάτσε να δεις τι σου δείχνω”. Γέλασα, ευχαριστήθηκα. Να την δεις την Καρδιά. Θα περάσεις όμορφα. Και δεν πιστεύω να σαι από εκείνους που θα πουν ότι βρίζει πολύ. Τι είναι τα παιδιά της Καρδιάς; Τίποτε μπαλαρίνες;
