Εφέ υπερπαραγωγής, τεχνολογία διαστήματος, σούπερ-χάι-ουάου κατακλυσμός από σεκάνς ψηφιακής αποθέωσης- φάτε τη σκόνη του The Vast of Night ! Και μια από τις πιο μαεστρικά, τρυφερά και πραγματικά συναρπαστικά φτιαγμένες ταινίες – φόρος τιμής στην παλιά εποχή της τηλεόρασης. Στο Τwilight Ζone, στις science fiction b-movies και: στο ραδιόφωνο.
‘Ολο το σκηνικό! Από το πώς πέφτουν τα γράμματα, η νύχτα, οι πρώτοι απανωτοί και χωρίς ανάσα διάλογοι. Ακόμη και από το ότι όλο αυτό που βλέπουμε παρουσιάζεται σαν επεισόδιο μιας φανταστικής σειράς με τίτλο «Paradox Theater» που καλεί τους τηλεθεατές να περάσουν σε «έναν τόπο ανάμεσα στα κρυφά και στα ξεχασμένα» – Twilight Zone style.
Και ενώ όλα αυτά παραπέμπουν στο παρελθόν και σε μονοπάτια τηλε-νοσταλγίας, η ταινία, η σκηνοθεσία (του Andrew Patterson) το σενάριο (το υπογράφουν oι James Montague και Craig W. Sanger) όλα αποπνέουν φρεσκάδα. Μια μοντέρνα, retro–delicious, γραφή… με night vision αποχρώσεις.
In…the Vast of Night
Βρισκόμαστε στα 50ς σε μια μικρή πόλη του New Mexico – εκεί που η ποπ κουλτούρα -και όχι μόνο- εντοπίζει τις πιο συχνές αφίξεις από τα πολύ μακριά. Οι κάτοικοί της εκείνο το βράδυ είναι συγκεντρωμένοι στο γυμναστήριο του σχολείου για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα μπάσκετ. Οι περισσότεροι. Όχι όλοι.
Ανάμεσα σε εκείνους που δεν έχουν πάει στο μπάσκετ είναι δυο έφηβοι, η Fay Crocker (Sierra McCormick) και ο Everett (Jake Horowitz).
Και είναι ευκαιρία για την Fay να ζητήσει από τον Everett να της δείξει πώς λειτουργεί το καινούργιο της μαγνητόφωνο. Στην σπαρταριστή συνομιλία τους στο δρόμο η Fay του λέει διάφορες ιστορίες που έχει διαβάσει σε επιστημονικά περιοδικά για το πώς θα είναι τα πράγματα στο μέλλον. Για παράδειγμα θα μιλάς σε κάποιον στο τηλέφωνο που θα έχει οθόνη και θα τον βλέπεις κιόλας! – καλά, αυτό είναι τραβηγμένο, σχολιάζει ο Everett.
Είναι άλλωστε και η εποχή που το μέλλον φαντάζει απίστευτα γοητευτικό, η Αμερικάνικη κοινωνία έχει παθιαστεί μ’ αυτό, αλλά φοβάται _και φοβάται πολύ_ τρία πράγματα, την πυρηνική καταστροφή, την εξωγήινη εισβολή και πιο πολύ τους κομμουνιστές.
Όλα όσα παρακολουθούμε μέσα από την πολύ κινητική κάμερα, εκφραστικά ζουμ και cult (αν μπορώ να το πω έτσι) γωνίες λήψης- συμβαίνουν στη διάρκεια μιας νύχτας.
Ο Everett είναι DJ στο ραδιόφωνο και παίζει δίσκους και η Fay βοηθάει στο τηλεφωνικό κέντρο… όπου, όμως αρχίζει να παίρνει κάποια τηλεφωνήματα που μιλάνε για περίεργους θορύβους… Όταν ειδοποιεί τον Everett και αυτός το λέει στον αέρα, η ανταπόκριση και οι πληροφορίες γίνονται πολύ πιο συγκεκριμένες.
Sci-fi Vs Reality
Σασπένς και noise αλά David Lynch ήρθαν στο μυαλό μου, όπως και μια σειρά από αγαπημένα sci-fi που ζούν μαζί μας από τότε που τα είδαμε πρώτη φορά. Αλλά και διάλογοι Tarantino style που δείχνουν μέσα σε όλα και το πάθος του δημιουργού, του Andrew Patterson, για το σινεμά που λατρεύει.
Ταινία που «φωνάζει» να βγει στα drive in φέτος.
Την είδα στο amazon prime. Λίγα 24ωρα προτού το SpaceX εκτοξευθεί στο διάστημα. Την ώρα που η Αμερική «βράζει» ολόκληρη. Με ανοιχτά μέτωπα παντού. Οι αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις στις πόλεις για την δολοφονία του George Floyd από την αστυνομία. Οι νεκροί από την επιδημία και η ανεξέλεγκτη διάδοσή της. Και η μεγαλύτερη απειλή; Αυτή που κατοικεί στον Λευκό Οίκο. Θα μπορούσε να ήταν sci-fi movie. Είναι απλά το 2020.
