Είναι από πάνω το σύννεφο, μαύρο, βαρύ, μολυβένιο και ρίχνει: σεισμούς, ιούς, λιμούς και καταποντισμούς και εμείς (έτσι μας βλέπω) εκεί σε μια γωνιά, σε ένα βράχο να έχουμε ρίξει πετονιά μήπως και κάτι πιάσουμε.
Υπάρχει λοιπόν ζωή. Υπάρχει μουσική, υπάρχει επαφή. Μην το πείτε σε κανέναν, ή μάλλον φωνάξτε το.
Έργα και αποδείξεις. Και ακούστε – και δείτε αυτό:
Από τον Πάνο Μπίρμπα που κάνει όμορφα πράγματα στη μουσική, που έχει αισθητική η δουλειά του και δύναμη – κάτι καινούργιο. Μια νέα εκδοχή, ακουστική του Dead Bones παλιότερου κομματιού, όμως – γι’ακούστε πόσο μιλάει στο τώρα.
Στο βίντεο του Χρόνη Περράκη, μεταφέρει το τραγούδι, με την εξαιρετική της performance, η Αναστάσια Παπαθεοδώρου.
«Φοράει τον ήχο από τα τσέλα και τα μαντολίνα του Σταύρου Παργινού, την κιθάρα του Μάκη Καφετζιδάκη και συμπληρώνεται από τις κιθάρες και τα synths του ίδιου του δημιουργού», λένε οι άνθρωποι που απάντησαν σε αυτές τις καταχνιές με την δική τους όμορφη, ευαίσθητη, δυναμική ιστορία.
Press play.
