Σε αυτόν τον άνθρωπο, χρωστάω.
Χρωστάω υπέροχες διαδρομές, μέρες πολλές – και άλλες μέρες και χρόνια – και από τότε που άκουσα τη μουσική του συνέχεια μετά που κάνει εξαίσια πράγματα, κάθε φορά διαφορετικά και μοναδικά.
Ακολουθώντας τους ήχους.
Σα να κυλάνε μέσα από είδη και στιλ, με την αφοσίωση που έχεις σε κάτι που σε εμπνέει, γιατί αυτό κάνουν οι μουσικές του Σεραφείμ, σε ελαφραίνουν, σε πιάνουν από το χέρι ανέμελα, σε αφήνουν να ονειρευτείς, να νοιώσεις τη δύναμή τους. Και κάπου να συναντήσεις και τον εαυτό σου.
Αν με ρωτάς… πίσω από τις συνθέσεις – ηλεκτρονικά, κινηματογραφικά, νέο-κλασικά, χορευτικά (όπως θες πες το) -κρύβεται η ποίηση, η πίστη και ο σεβασμός του Σεραφείμ σε αυτό που κάνει. Και η αφοσίωση. Μεγάλο πράγμα στην εποχή της διάσπασης, των social media και insta-κουλτούρας.
Έτσι από τότε που ξεκίνησε ως τώρα. Όλον αυτό τον καιρό, αδιάκοπα και δημιουργικά. Δεν θα κρατούσε η ιστορία, αν δεν ήταν έτσι. Δεν θα κρατούσε το ενδιαφέρον μας, αν δεν ήταν έτσι.
Και τα σκεφτόμουν πάλι αυτά. Που άκουγα πάλι το She’s Gone. To μαγικό She’s Gone. “Α song of a strong belief: that deep, unconditional love is able to move mountains. She’s gone but she hasn’t left”, λέει ο Serafim Tsotsonis και η Ocean Hope, η Αγγελική, η αδελφή του Σεραφείμ που φτιάχνουν μαζί συχνά υπέροχες δουλειές. Και ένα από τα πιο όμορφα που θα ακούσεις είναι λοιπόν αυτό:
