Ο τίτλος ήταν σαφής. Ήταν το κλειδί για να ανοίξεις και να μπεις στη Λέσχη.
Lodge 49. Το παρασύνθημα – The Crying of lot 49 (στα ελληνικά: Η συλλογή των 49 στο σφυρί- εκδ Gutenberg, μετάφραση Δημήτρης Δημηρούλης).
Mε Πιντσονική χάρη και βεβαιότητα, όσο κάτι τέτοιο υπάρχει στα έγκατα της Ιστορίας και κάθε ιστορίας- εδώ είμαστε!
Κάπτεν Τόμας σωστά μας οδηγείς. Διαφορετικά, μπορεί η σειρά να (προς) περνούσε και να χανόταν στο μεγάλο πουθενά ενώ κοιτούσαμε τα new releases.
Σε αυτό το σημείο, να σας συστήσω τον Dud.
Παιδιά, ο Dud! Ή Sean Dudley (και ολίγον από The Dude), surfer ή πρώην surfer, καθώς εξαιτίας ατυχήματος οι surfing μέρες έχουν περάσει. Ανεπιστρεπτί; Αδιευκρίνιστο. Πάντως, μια φορά surfer για πάντα surfer.
O Dud (Wyatt Russell) λοιπόν περνάει δύσκολα και όχι μόνο αυτός αλλά και η δίδυμη αδελφή του. Έχουν χάσει τον πατέρα τους (ο Dud δυσκολεύεται να το πιστέψει) αλλά αυτό που δεν χωράει αμφισβήτηση είναι τα χρέη που έχουν κληρονομήσει.
Χρεωκοπημένο το κατάστημα _οικογενειακή επιχείρηση_ με είδη εξοπλισμoύ πισίνας, ζόρικες εποχές.
Ο Dud αναγκάζεται να δανείζεται από τοκογλύφους και έτσι κυλάνε πάνω-κάτω οι μέρες στο Long Beach όπου κινείται και αναπνέει καθαρό αέρα του Ωκεανού (όπως θα κυλούσαν δηλαδή και στην Gordita Beach αν δεν είχαν συμβεί τα άλλα).
Θα νομίζετε τώρα ότι τον Dud τον έχει πάρει η φάση από κάτω. Όσο όμως η βαρύτητα έχει ουράνιο τόξο και η ματαιότητα της ύπαρξης μπαλώματα και μυστικές διαβάσεις, άλλο τόσο Dud έχει τον τρόπο του. Που ορίζεται, αυτό το modus vivendi με την χαλαρή στάση του απέναντι στα πράγματα, λουσμένη από ένα φως αισιοδοξίας, όχι τόσο φιλοσοφημένα, όσο σαν ένα έμφυτο προτέρημα.
Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, τα κάνεις φίνα λεμονόπιτα.
Ή …χτυπάς την πόρτα και μπαίνεις στο Lodge 49. Tην Λέσχη.
Γιατί το νόημα, από την αρχή ως το τέλος είναι η συντροφικότητα και η παρέα και όσα πάνε κι έρχονται ανάμεσα, αφού ό,τι και αν στραβώσει – που όλα θα στραβώσουν – τα μέλη της Λέσχης θα πιούν μια μπύρα παρέα. Καλοδεχούμενος και ο Dud.
O οποίος γίνεται δεκτός στη λέσχη, το Lodge 49- που αυτό ανήκει- έχει σχέση (κάτι φλου) με κάποιο μυστικό (?) τάγμα, τους Lynx.
Ανάμεσα στις νέες φιλίες, τους γρίφους και τα μυστήρια – του κόσμου και τα καθημερινά, του καθένα_ προκύπτουν νέες καταστάσεις, κρυμμένα πτώματα από τα 60ς (not a mummy) με χιούμορ, απεριόριστο coolness και πρακτικές βγαλμένες από τη ζωή για να περάσεις σώος στην επόμενη μέρα.
Θα σταθείς σίγουρα στο σημείο όπου ο Dud και ο φίλος του ο Ernie μένουν από βενζίνη στο δρόμο, κάτω από μια πινακίδα με την φράση- ερώτηση : “IS THERE ANOTHER WAY TO LIVE?”
–Δεν το πιάνω τι θέλει να πει, διαφημίζει κάτι; ρωτάει ο Dud.
–Το μέλλον, απαντάει ο Ernie.
Σε κάθε σκηνήm η σειρά φροντίζει να ξορκίζει τις απαντήσεις και όσους έχουν έτοιμο να πλασάρουν το how to live… και λέει τα δικά της, σαν cool αντικαπιταλιστικό μανιφέστο. Ξεκάθαρη αντίσταση και δημιουργική παράκαμψη (θα ήθελα να προσθέσω μέσω παραλίας, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα) από αυτό που το σύστημα θέλει να μας μεταμορφώσει.
Και, αν η πανδημία τού δίνει ένα χέρι βοηθείας (ισχύει πριν και μετά από αυτή), το σύστημα θέλει να σε έχει εκεί, ίσα που να τα βγάζεις πέρα, να σου δημιουργεί ανάγκες, να σε κρατάει απασχολημένο και σε ορατό σημείο.
Να μην έχεις ώρα να σκεφτείς και ώρα να ζεις. Ειδικά με τα ξεχειλωμένα ωράρια εργασίας, την δουλειά στο σπίτι, την κατάργηση του οκτάωρου και το σερί των αντεργατικών μέτρων που προωθούν οι neo-liberal κυβερνήσεις του κόσμου (το ζούμε και συγνώμη…αλλά ας προσέχαμε).
Ο Dud το πάει με ένστικτο προς την αντίθετη κατεύθυνση μαζί και τα φιλαράκια του στο Lodge και χαίρεται σε κάθε καινούργιο βήμα με κάθε καινούργια ανακάλυψή του. Ο καλύτερος τρόπος να τους σπάσεις τα νεύρα. Με χαμόγελο.
Ο δημιουργός της σειράς Jim Gavin (το έψαξα και το τσέκαρα) το λέει: Ο Thomas Pynchon ήταν η έμπνευση! Στο’ πα από την αρχή. Το κλειδί.
Μερικές σελίδες νωρίτερα στο The Crying Of Lot 49 (Η ΣΥΛΛΟΓΗ των 49 στο ΣΦΥΡΙ) η διαθήκη του πρώην εραστή αποκαλύπτει στην ηρωϊδα μια μυστική κοινότητα, τους Trystero ενώ βγαίνουν στο φως ή κάπως στο ημίφως undercover ταχυδρομεία, κωδικοποιημένη επικοινωνία, γρίφοι και πολύπλοκες καταστάσεις με τον μοναδικό τρόπο που ο Pynchon έχει, ακόμη και όταν έχεις εντελώς μπερδευτεί και σε έχουν αφήσει ακάλυπτο ακόμη και οι σημειώσεις σου, να τον λατρεύεις περισσότερο και να μην ξεκολλάς από τις σελίδες. Αδυνατώ να το εξηγήσω στους φίλους μου, αλλά έτσι συμβαίνει.
Επιστροφή στο Lodge και στο πώς αυτό ακούγεται. Εντυπωσιακά. Την μουσική επιμέλεια υπογράφει ο Tom Patterson (T.P …χμ!) και δίνει ένα ακόμη επίπεδο στην σειρά. Τραγούδια από τους Lilys, Three Degrees, Fairport Convention, The Greg Foat Group και πολλούς άλλους, αποκαλύπτουν μέγιστα μελετημένο soundtrack και μεγάλα κέφια για κάτι ξεχωριστό.
Το οποίο, ξεχωριστό και ιδιαίτερο του πράγματος έγκαιρα αντιλήφθηκε ο Paul Giammati που είναι ένας από τους παραγωγούς του Lodge 49 και έχει ξεκινήσει εκστρατεία για να σωθεί η σειρά και να πάμε αισίως στον 3ο κύκλο. Σίγουρα το είδαν πολύ περισσότεροι στο amazon prime, όπου μετακόμισε- εκεί το είδα κι εγώ- και ίσως υπάρχει ελπίδα.
#SaveLodge49 λοιπόν, γιατί…There must be another way to live.