Είναι σαν ο χρόνος να είναι μια εντελώς άσχετη υπόθεση. Η ωριμότητα να ταιριάζει με την φρεσκάδα. Mε την πίστη στο να μη σταματάς, να συνεχίζεις.
Οι Stranglers λοιπόν. Μόλις κυκλοφόρησαν ένα από τα πιο ωραία άλμπουμ της δισκογραφίας τους. Το Dark Matters είναι το 18ο στη σειρά (αν τα λέμε σωστά) και το τελευταίο με τα πλήκτρα του Dave Greenfeild.
Και σκέψου!
Υπήρχαν κάποιοι που τους είχαν ξεγράψει πριν καλά καλά ξεκινήσουν.
Το punk της εποχής εκείνης σχεδιασμένο δια χειρός McLaren δεν τους χωρούσε – είχαν και τραγούδια εκτός από θόρυβο και πόζες ενώ οι στίχοι τους έμοιαζαν βγαλμένοι από ντανταϊστικές μπροσούρες και όχι τόσο punk rock. Tο pub rock, πάλι, προσπάθησε, αλλά δεν ευδοκίμησε σε βάθος η σχέση. Εκείνοι συνέχιζαν να “τα σπάνε” κανονικά στη σκηνή. Και από τότε είχε φανεί, πως οι Stranglers ήταν μυστήριο τρένο.
Ένα τρένο που σταματημό δεν είχε. Κάποιοι- σίγουροι έδειχναν τότε-έγραφαν τέλος με την αποχώρηση του Hugh Cornwell στις αρχές των 90ς. Πώς να συνεχίσει το τρένο έτσι; Κόντρα στη «λογική» και τα αναμενόμενα. Και όμως το τρένο πήρε φόρα και συνέχισε. Με την πίστη και το πείσμα του JJ που πατάει γκάζι και τους φαν που δεν τους σταματάει τίποτε.
Αν οι ροκ μπάντες μεγαλώνοντας χάνονται κάπου στη διαδρομή, επιβραδύνουν ή/και επαναλαμβάνονται, το Μυστήριο Τρένο των Στραγγαλιστών εξελίσσεται σε τύπου πειρατικό και κόντρα σε όλα. Εκρηκτικά λάιβ φορτισμένα με ενέργεια και συναίσθημα από τα θρυλικά κομμάτια. Πόσο μακριά πάει αυτό το τρένο τελικά;
Τον περασμένο Μάιο, μεγάλη απώλεια. Έφυγε από τη ζωή, χτυπημένος από τον κορονοϊό ο Dave Greenfield. Μορφή – θρύλος. Και δεν είναι ότι χάνουν οι Stranglers τα εμβληματικά πλήκτρα του Dave. Είναι ότι χάνουν κομμάτι από την ψυχή τους. Ο Dave ήταν εκεί από την αρχή. Ένας παράξενος τύπος στην αλλόκοτη αυτή παρέα. Φίλοι με τον JJ από παιδιά. Στον δικό του κόσμο, αλλού και πάντα εκεί.
Φάνηκε – και ποιος δεν το σκέφτηκε;- πως το τρένο σταματάει σιγά σιγά. Και πιστεύω πως θα το σκέφτηκαν και οι ίδιοι. Όμως είπαμε όμως- είναι μυστήριο τρένο και ‘κομμάτια’ όπως ήταν όλοι τους από την απώλεια και την απουσία του Dave, σα να το χρωστούσαν και σε εκείνον, ο JJ και η παρέα ξαναβάζουν μπροστά τη μηχανή. Ο Jet Black, που έχει πια αποσυρθεί από τα ντραμς ήταν ο πρώτος, λέει, που έδωσε το σήμα.
Και φτάνουμε στο νέο άλμπουμ τους. To Dark Matters, το πρώτο που κυκλοφορεί χωρίς τον Dave. Που όμως ο Dave είναι ‘παρών’ αφού είχε ήδη γράψει τα πλήκτρα του στα περισσότερα κομμάτια.
And if you should see Dave, ένα πανέμορφο συγκινητικό τραγούδι, o JJ αποχαιρετά τον Dave. “This is where your solo would go” και δεν είναι μόνο αυτό μέσα στο άλμπουμ.
Είναι η μπάντα όπως την ξέρουμε, αλλά και διαφορετική.
Είναι οι Stranglers που όπως πάντα παρατηρούν και καταγράφουν. Κοιτάνε έξω στον κόσμο και δίπλα τους. Κοιτάνε και τον καθρέφτη.
Το Water που ανοίγει το άλμπουμ μιλάει με φουλ Strangler-ικό ήχο για την Αραβική άνοιξη “It’s spring and there’s change“, ακολουθεί καταιγιστικά η ποπ/ροκ πανδαισία του This Song (με τη φωνή τoυ Baz στα καλύτερά της). Στο βίντεο, πρωταγωνιστής και φαν της μπάντας εδώ και χρόνια και αστέρας των αγγλικών γηπέδων, ο Stuart Pearce.
Το If Something’ s Gonna Kill Me (it might as well be love) από τις πιο όμορφες στιγμές του άλμπουμ, με τις τζαζ νότες του (το φαντάζομαι ήδη με τον κόσμο να τραγουδάει μαζί με τον Burnel). Ενώ στο 1.37 λεπτά του The Lines, έχουν …χωρέσει ένα από τα καλύτερά τους τραγούδια.
Stranglers με όλα τα χαρακτηριστικά τους (Payday, The Last Men on the Moon…), με ακουστική κιθάρα και γαλλική essence και γουέστερν ατμόσφαιρα (Down, White Stallion), με την μεγάλη υπέροχη ανάσα του Breath … Και ο Jean-Jacques Burnel, o Baz Warne, o Jim Macaulay on board – το μυστήριο τρένο έχει αφήσει πάλι πίσω τον σταθμό και τρέχει.
