Μίλα για πράγματα που ξέρεις, πες για τα πράγματα που ζεις. Για εκείνα που νοιώθεις. Θα πούνε μόνα τους την αλήθεια.
Αυτό έκανε ο Kenneth Branagh στο Belfast.
Έγραψε και σκηνοθέτησε την παιδική του ηλικία. Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ‘60 -’70 στο Μπέλφαστ, στις μεγάλες Ταραχές. Στις μάχες στους δρόμους, στις χωρισμένες στη μέση γειτονιές, στους ανθρώπους που το όνομά τους και μόνο ‘μιλούσε’. Προτεστάντες και καθολικοί. Στην βρετανική κατοχή.
Πολιτική και πόλεμος, εμπρησμοί στα σπίτια, σκοτωμοί, παιδιά που παίζουν στους δρόμους, ανάμεσα σε «δεδομένα» της καθημερινότητάς τους και απορίες , ένας χορός βίας και τρυφερότητας, παραλογισμού και ποίησης – στο Belfast του Branagh.
Γράφει και σκηνοθετεί σε άσπρο-μαύρο κάθε σκηνή, κάθε μικρό στενάκι της πόλης, με προσωπικό βλέμμα, με την ίδια του την ‘παιδική απορία’ γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο.
Ο μικρός πρωταγωνιστής ο Buddy -o 9χρονος Jude Hill- πραγματική αποκάλυψη. Η κυρία Judy Dench έξοχη όπως πάντα, ο πατέρας (Jamie Dornan), η μάνα (Caitrona Balfe), ο παππούς (Ciaran Hinds) που έχει πάντα κάτι αληθινό να πει στην μικρό…Όλοι τους έχουν Ιρλανδέζικες ρίζες. Και πιο Μπέλφαστ δεν γίνεται… όταν η ταινία είναι πλημμυρισμένη με Van Morrison, με τις μουσικές και τα τραγούδια του να την ποτίζουν από την αρχή ως το τέλος. Όταν οι Ιρλανδοί μιλάνε για τον εαυτό τους έχουν έναν μαγικό τρόπο να σε καθηλώνουν, να θέλεις προσεκτικά ν’ ακούσεις.