Τα κατάφερε. Βέβαια τα κατάφερε.
Ίσως χρειαζόταν ακριβώς αυτό, τα πέντε χρόνια απόσταση.
Όσο οι προσδοκίες συσσωρεύονταν βουνό, η βοή του κόσμου και το βάρος της κάθε μέρας. Τα κατάφερε όπως θέλουμε να τα καταφέρνει ο μικρός άνθρωπος απέναντι στην μηχανή.
Αληθινός, με τη δική του ιστορία, στην ουσία του, και στις πιο Μπεκετικές στιγμές του, εκεί που μοιάζει να αμφισβητεί ακόμη και το εργαλείο της τέχνης του, την γλώσσα.
Ο Kendrick Lamar. με την στόφα του ιδανικού ράπερ, ακριβώς πάνω στη γέφυρα που ενώνει το παλιό/με το καινούργιο, στην ροή των πραγμάτων,
Αφοπλιστικός, βαθύς, με τα εσώψυχά του να παίρνουν σχήμα μέσα στις συλλαβές και στο μέτρο.
Είναι η ώρα που κοιτάει πίσω, σκάβει και βρίσκει βρίσκει τον εαυτό του σε ιστορίες κλειδωμένες στα παλιά. Τώρα θέλει να μιλήσει για τους γονείς – και η μάνα και ο πατέρας είναι εδώ, η ομίχλη αραιώνει, τα πρόσωπα έχουν χαρακτηριστικά.
Είναι ο Kendrick με τα τραύματα και τους εθισμούς του, ο εαυτός του απέναντι (ένας Mr Morale, ή το αντίθετο) πρόθυμος να ακούσει και να ξαναδούν, οι δυο τους, τα πράγματα μαζί. Λέξη, λέξη. Χαρτί και μολύβι. Την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
Ο Lamar έχει το χάρισμα. Να σε κρατάει εκεί, να κρέμεσαι από τα χείλη του και να επιστρέφεις σε προσεκτικές ακροάσεις.
Είναι ποιητής. Και έτσι κάνουν οι ποιητές, σου μιλάνε για κάτι ενώ συνειδητοποιείς ότι σου μιλάνε (και) για κάτι άλλο. Μιλάνε για εκείνους, όμως μιλάνε για σένα. Και ο Lamar, με την τέχνη του, γίνεται εσύ. I am all of you. (To The Heart Part 5 δεν είναι κομμάτι του άλμπουμ, το κυκλοφόρησε, όπως έχει ξανακάνει, λίγες μέρες πριν σαν προάγγελο της νέας δουλειάς )
United In Grief. Ενωμένοι στη Θλίψη. Πώς αλλιώς να ξεκινήσεις την επιστροφή – πέντε χρόνια μετά από το Damn, που είναι σα να έχουμε επιστρέψει σε άλλο κόσμο. Ο πόνος, ένα τεράστιο βουνό. Διαφορετικά, θα ήταν σα να μην έβλεπες.
To Mr Morale and the Big Steppers είναι ένα τρικυμιώδες άλμπουμ, ακόμη και στις ήρεμες επιφάνειές του.
Είναι πιο τραχύ, σκληρό και ωμό. Είναι το άλμπουμ του Kendrick για την μαύρη κουλτούρα και κληρονομιά, για την οικογένεια, για τις δικές του πληγές και αδυναμίες, το άλμπουμ της στην επιτακτικής αναζήτησης ενός νοήματος, Όλα κάτω από το βάρος του πιο πολυαναμενόμενου έργου των τελευταίων ετών. Και όλα να έχουν κάτι να πουν.
Στο εξώφυλλο, στέκεται με το παιδί στην αγκαλιά και την πλάτη στο φακό. Στο κεφάλι του ακάνθινο στεφάνι, βλέμμα μάλλον απορημένο και φοβισμένο. -Είναι κάποιος στην πόρτα; ίσως. Εκείνος όμως, δεν στέκεται εκεί για να σηκώσει τις αμαρτίες του κόσμου. Η γυναίκα πάνω στο κρεβάτι θηλάζει το μωρό. Οι τοίχοι έχουν ‘σκάσει’, η ζωή είναι δύσκολη, η σκηνή μυρίζει ανησυχία. Υπάρχει απειλή και είναι κοντά μας.
Έχουμε ακόμη να πούμε πολλά. Οι μικρές ιστορίες μεγαλώνουν. Το Auntie Diaries μιλάει για την αποδοχή των trans ατόμων από την κοινωνία ( My auntie is a man now). Δείχνει τον καθρέφτη στην κοινωνία. Μιλάει για τους δικούς του εθισμούς. Ακούγεται σαν jazz man σε τρελό trip. Τρελό και funky με απίθανες soul-ιές από τις αληθινές πηγές.
Και ποιος δεν θα’ θελε να είναι μαζί του σε αυτό! Είναι o μεγάλος Ghostface Killa στο κινηματογραφικό Purple Hearts και είναι Beth Gibbons (των Portishead) στο σπαρακτικό Mother I Sober. Είναι ο Koda Black μετά τις προσωπικές του περιπέτειες, ο ανιψιός o Baby Keem που έχουν συγχρονιστεί τέλεια μαζί, ο Sampha, οTanna Leone, η Summer Walker, η Taylour Paige.
Αναμενόμενο- ονόματα από την αφρόκρεμα της παραγωγής, με τα καλύτερα beats και μπόλικες ιδέες να ρίξουν στο τραπέζι _στρωμένο φίνα από τον οικοδεσπότη τους, συνεργάτες οι πιο πολλοί και από τα πριν – The Alchemist, Duval Timothy, DJ Dahi, Beach Noise, Pharrell Williams…
Και εν τέλει, μια που όλοι τα λέμε για την μεγάλη επιστροφή του Kendrick Lamar και το φανταστικό άλμπουμ του- ευκαιρία να πούμε ξανά κι αυτό. Πως εκεί, στο hip hop γίνονται απίστευτα πράγματα, ‘σκάνε μύτη’ γερές δουλειές, το παιχνίδι έχει πάει σε άλλα ύψη. Κι ας μην φαίνονται συχνά, χαμένα πίσω από καπνούς και ακατάσχετες μπουρδολογίες… -Το νου σας έχουν έρθει οι ποιητές. Και να τον ακούτε τον Kendrick.
