Μαγνητικά Πεδία. Η καλύτερή μου, ελληνική ταινία για φέτος. Δεν ‘θέλει’ να είναι κάτι άλλο, είναι αυτό που είναι. Δεν είναι θέλει να είναι road movie. Είναι road movie. Είναι road movie?
Υπάρχει μυστικό συστατικό. Αλλιώς, τα Μαγνητικά Πεδία είναι χημεία. Ο τρόπος που αλληλοεπιδρούν οι δυο πρωταγωνιστές – Έλενα Τοπαλίδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και ο σκηνοθέτης- ο Γιώργος Γούσης (με τις υπέροχες δουλειές στο χώρο των κόμικς). Και οι τρεις τους στο σενάριο. Που μοιάζει να γεννιέται επί τόπου σαν αφρός, πλάνο πλάνο. Καταλύτες – το αμάξι, το νησί. Η μινιμαλιστική, απέριττη/αυτό -που βλέπεις-αυτό είναι/ αφήγηση. Με σιωπές, βλέμματα και χιούμορ, με χαμηλoύς τόνους και αραχνοΰφαντη δράση.
Μια μέρα η Έλενα, έτσι χωρίς πρόγραμμα,
αντί να πάει εκεί που έχει να πάει, μπαίνει με το αυτοκίνητο σε ένα φέρι -μποτ. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, βγαίνει στην Κεφαλονιά. Εκεί στην αποβάθρα συναντάει τον Αντώνη. Που το αυτοκίνητό του χαλάει στην αποβίβαση. Η Έλενα προσφέρεται να τον πάρει με το δικό της. Ο Αντώνης έχει μαζί του ένα μεταλλικό κουτί. Το κουτί έχει μέσα τις στάχτες αγαπημένου προσώπου, που ο Αντώνης θέλει να τις θάψει κάπου που να είναι καλά.
Γυρίζουν το νησί ψάχνοντας το ιδανικό σημείο, ανταλλάσσουν κουβέντες και μισές ιστορίες, κάθονται σε ταβερνάκια για φαγητό, συναντούν τύπους και χαρακτήρες, περνάνε από βουνά και ακτές, από ανέκφραστα συναισθήματα και χορευτικά βήματα, από γνωστά και παράξενα. Τίποτε που μπορεί να μην το φανταστείς και τίποτε που μπορεί να μην το έχεις ήδη κάπου δει. Αλλά εδώ είναι η φάση και η δράση των Μαγνητικών Πεδίων. Η μαγνητική τους έλξη και η μαγεία τους.
