Πρώτη φορά, στη Βόρεια Εύβοια. Τώρα με το Evia Film Project του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Νότια ναι, παιδί, διακοπές στο Μαρμάρι, αλλά ψηλά ποτέ.
Θα σοκαριστείς, μου είχαν πει και πιο πολύ θα πάθεις σοκ, αν είχες πάει πριν… Αν είχες βρεθεί μέσα σε εκείνο το πυκνό, καταπράσινο, ολοζώντανο δάσος.
Οδηγούσα ώρα πολλή μέσα στα καμένα, σκελετωμένα, γυμνά, μαύρα δέντρα που κατέβαιναν από τις πλαγιές του βουνού ως τη θάλασσα. Εκεί σταματούσε το μαύρο, στο νερό. Συνάντησα και μίλησα με τους ανθρώπους που πάλευαν να σβήσουν τις φωτιές. Μόνοι τους. Και η πυροσβεστική; Είχαν εντολές να μην επέμβουν, μου είπαν οι άνθρωποι. Και οι μικρές φωτιές μεγάλωναν. Όσοι έμειναν πίσω κατάφεραν και έσωσαν σπίτια.
Είναι αδιανόητο αν το δεις και χωρίς να έχεις ακούσει τίποτε. Το πώς η φωτιά έφτασε από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο. Ως εκεί που την έσβησε η θάλασσα. Ένα χρόνο μετά, το τοπίο είναι ανατριχιαστικό, σαν κατάρα πάνω στο πιο ωραίο πρόσωπο.
Δεν ξέρω αν οικολογική ευαισθησία είναι τα χάρτινα καλαμάκια – αλλά ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι (όχι δεν λέω εκείνους που στο ‘πράσινο’ βλέπουν – και εκεί χρήμα) λέω για εκείνους που παλεύουν κόντρα σε αυτό το σύστημα που τα έχει κάνει σκατά. Που μοιάζουν με τους Μεγαρείς στο ντοκιμαντέρ του Μανιάτη και του Τσεμπερόπουλου που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και τα έβαλαν με τις μπουλντόζες που μπήκαν στα χωράφια τους για να τα κάνουν διυλιστήρια.
Συγκλονιστικό φιλμ, τα Μέγαρα. Το είδα στο θερινό, στην Λίμνη που ‘πόνεσε’ πολύ από την φωτιά.
Όταν, πρώτη φορά, πέρασε από τα μάτια μου το Evia Film Project και μας ‘κέρασε‘ μάλιστα υπέροχα ξηρά σύκα από την περιοχή, δεν το φαντάστηκα πόσο μακριά μπορούσε να φτάσει, ούτε τον δρόμο που θα άνοιγε. Παρακολουθώ τον κόσμο που έχει έρθει και από το εξωτερικό, εκεί που συνταντιόμαστε στο Κύμα (κλασικό σημείο της Αιδηψού). Πράξη αγάπης και νοιαξίματος – με πολλές πράξεις και ουσιαστικές. ΄Έγραψα κάτι γι’ όλα αυτά, για το Evia Film Project και το πράσινο, πρώτο αποτύπωμά του.
και έχω να πω κι άλλα 😉
