Τους έχω δει, δεν ξέρω πόσες φορές.
Τους έχω δει στην Αθήνα, όπου έχουν παίξει. Και στο Ηρώδειο τους έχω δει. Συγκινητικά έπαιξαν (και εκεί).
Τους έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τους έχω δει και στο Ηράκλειο στην Κρήτη. Τους έχω δει και στο Λονδίνο.
Θα ήθελα να τους δω και στα μέρη τους, στην Αριζόνα και στο Joshua Tree θα ήθελα να τους δω και σε μια φιέστα στο San Anton. Και στο Μεξικό! Και θα ήθελα να τους δω και σε ένα πύργο στη Σκωτία-έτσι, γιατί όχι;
Φίλοι μας πια, δικοί μας άνθρωποι, οι Calexico. Οπως ακριβώς το είπε ο Joey από την σκηνή.
Είναι η μπάντα που συνεχώς εξελίσσεται, που ζει τη στιγμή και της βάζει φωτιά. Που παίζουν, κάθε φορά, σα να μην υπάρχει αύριο.
Και παίζουν τα τραγούδια τους για έναν κόσμο που δεν θα υπάρχουν σύνορα και θα μετράει ο άνθρωπος πάνω από όλα. Το λένε και τα τραγούδια τους αυτό. Που από αυτά, ακόμη και τα πιο γνωστά, τα πιο πολύ-ταξιδεμένα, τα κάνουν κι ακούγονται σα να βγαίνουν πρώτη φορά έξω.
Απίθανα πνευστά όπως πάντα. Η αστείρευτη jazz αρχοντιά του John Convertino – κλασικά και cool. O παθιασμένος με τους ήχους και τα ταξίδια τους Joey Burns. Σα δυο beatniks που δεν μαζεύονται με τίποτε από τους δρόμους.
Στην Τεχνόπολη προχτές είχαν και τον Brian Lopez μαζί – κιθάρα – πρώτη φορά στα μέρη μας, με τα χιλιόμετρά του όμως κι αυτός – έχει περάσει και από τους XIXA, ωραία ψυχεδέλεια, από την Τουσόν της Αριζόνας. Μια οικογένεια, να φανταστείς. Έτσι θα ένοιωσε και ο Θωμάς από τους Takim που τον κάλεσαν στην σκηνή και έπαιξαν παρέα.
‘Άψογοι ήταν.
Και με τις cumbιεs τους και με τις Μεξικάνικες μπαλάντες και το ροκ αλά Calexico…και το Love will tear us apart αλά Calexico. Και με ένα πολύ (πάρα πολύ) καλό άλμπουμ φέτος, το El Mirador. Και πάμε γι’άλλα.
Ως την άλλη φορά. Που θα τα ξαναπούμε με τα παιδιά. Τα δικά μας.
photos: Αφροδίτη Ζαγγανα
