Ούτε μια φορά. Μπορεί και ούτε μια μέρα (και πολλές φορές μέσα στη μέρα) που να ήμουν στη Θεσσαλονίκη και να μην σκέφτηκα τον Αγγελόπουλο.
Είναι η ομίχλη, βλέπεις, στη θάλασσα. Είναι οι σιλουέτες από μακριά στο λιμάνι, οι γερανοί που κρέμονται. Ο καφές στον Θερμαϊκό, οι βόλτες στην παραλία αργά τη νύχτα και τα φώτα που ίσα που φαίνονται. Το τζάκετ που ξεχνάω και τρέχω πάλι να πάρω. Η υγρασία που σε τυλίγει. Κάποιοι που ψιθυρίζουν. Μια μουσική. Ο κόσμος που περιμένει έξω. Δυο τσιγάρα. Η ανάσα της πόλης. Μπορεί να είναι και η ιδέα μου. Αλλά στο έχω πει κι άλλες φορές.
Και φέτος: Αγγελόπουλος παντού. Δέκα χρόνια συμπληρώνονται που λείπει. Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα που έφτασαν τα νέα στην εφημερίδα.
Το Φεστιβάλ τον τιμά – Αγγελόπουλος για πάντα. Ένα μεγάλο – πολύπλευρο – αφιέρωμα. Η Αναπαράσταση, στο κέντρο της φετινής διοργάνωσης.
Δυο μεγάλες εκθέσεις συνδέουν το ξεκίνημα και το κύκνειο άσμα του. Ένα ντοκιμαντέρ πάνω στην συναρπαστική συζήτηση Θόδωρου Αγγελόπουλου – Νίκου Παναγιωτόπουλου. Μια δίγλωσση έκδοση πάνω στη μαγεία και την δύναμη των εικόνων του – θα έχει κι αυτό πολύ ενδιαφέρον. Και βέβαια η προβολή της Αναπαράστασης (1970) ταινία – ορόσημο του ελληνικού σινεμά.
Και γύρω από αυτά και άλλα ενδιαφέροντα και ο Αγγελοπουλικός κόσμος που υπάρχει πάντα σαν την θάλασσα μέσα μας. Και βγαίνει στην επιφάνεια σαν καράβι στην ομίχλη των ημερών.
> 63ο Thessaloniki International Film Festival, Nov 3-13
