Τα Λαδάδικα. Εμβληματικό τραγούδι. Μάριος Τόκας, στίχοι Φίλιππος Γράψας. Από εκείνα τα τραγούδια που χτυπάνε στην καρδιά. Ήταν και η φωνή του Μητροπάνου. Ένα τραγούδι μεγαλύτερο από τον χρόνο. Και κομβικό. Της Θεσσαλονίκης και παγκόσμιο. Έτσι το είδε και το Φεστιβάλ.
Και πάνω σε αυτή την ιδιαίτερη στόφα και στα αυλάκια του τραγουδιού σκάλισε μια άλλη, νέα διαδρομή.
Η διασκευή της Kid Moxie και η φωνή της και οι πέντε γυναίκες.
Η Θέμις Μπαζάκα, η Τόνια Σωτηροπούλου, η Κατερίνα Νουανζέ, η Βαλέρια Χραμπάνη, η Πέγγυ Θεοδωρογιάννη. Ένα παλιό, παρατημένο αυτοκίνητο στο πλάνο, γκρεμισμένοι τοίχοι, γκράφιτι, παγωμένα μπαλκόνια και οι γυναίκες σχεδόν ακίνητες, ανέκφραστες και δωρικές να φαίνεται πως τραγουδάνε. Η σκηνοθεσία της Εύης Καλογηροπούλου. Σκληρό, αστικό τοπίο και πάνω σε αυτό, δύναμη θηλυκή.
Θυμήθηκα όμως και τον Μάριο.
Που τον είχα γνωρίσει από κοντά και ήταν άνθρωπος πολύ σεμνός, γλυκός και στεκόταν διακριτικά πάντα στην άκρη των τεράστιων τραγουδιών του.
Τον θυμήθηκα με τους ευγενικούς του τρόπους και το χαμόγελο και τώρα που το σκέφτομαι, τα τραγούδια του Τόκα, ακόμη και τα πιο “αντρικά” είχαν εκείνη την θηλυκή αύρα που τους έδινε διάσταση, τα μεγάλωνε περισσότερο και τα ταξιδεύει στο χρόνο.
Τα Λαδάδικα, τα “νέα” Λαδάδικα είναι το σποτ του 63ου Φεστιβάλ και έχει απόλυτα νόημα.
