Στα ΝΕΑ τον γνώρισα από κοντά. Εκείνος θρύλος. Εγώ νέα δημοσιογράφος τότε. Στο Πολιτιστικό της εφημερίδας, με αντικείμενο την ξένη μουσική κυρίως, λάτρης όμως, από πάντα – του ποδοσφαίρου. ‘Ήταν και τα γαλλικά στη μέση (η Γαλλική φιλολογία) και τι άλλο; Ο Παναθηναϊκός.
Έτσι, πάντα είχαμε να πούμε. Εκεί στην μεγάλη αίθουσα στεκόταν πάνω από το σώμα των εφημερίδων συνήθως και η κουβέντα έτρεχε. Από τον Σαρλ Αζναβούρ, που πάρα πολύ αγαπούσε, στον Πελέ, από τον Σινάτρα στον Κρόϊφ, από ένα αστείο για την ομάδα σε μια παράσταση που τον είχε ενθουσιάσει.
Άλλες φορές στο τηλέφωνο. Bonjour με αφορμή κάποιο όνομα που δεν είχε τυπωθεί σωστά στις σελίδες μας – πάντα τις διάβαζε – ή μια ταινία που έβγαινε στα σινεμά. Και ήταν και τα λόγια που είχε γράψει…
Η «φωνή» μιλούσε σε μένα. Η φωνή που με εκτόξευε στον αέρα στα ντέρμπι και η φωνή των Μουντιάλ που ζωγράφιζε τις μεταδόσεις καλύτερα και από τις καλύτερες κατεβασιές της μπάλας. Τώρα που το σκέφτομαι, έτσι λάτρεψα και την Αργεντινή. Έχω κρατήσει εκείνο το φύλλο της εφημερίδας όπου έγραφε για ένα αγαπημένο του, αξέχαστο ταξίδι στη χώρα του τάνγκο και του Μαραντόνα. Και κοίτα τώρα – Φεύγει μέσα σε Μουντιάλ, σε αυτό το παράξενο Μουντιάλ και ενώ η Γαλλία του είναι ήδη στους τέσσερις…Αντίο κύριε Διακογιάννη.
