Έσπασα. Το ομολογώ.
Αν δεν είχα σπάσει, θα το είχα βαθιά μετανιώσει.
Έσπασα όμως και ας με συγχωρήσει ο Θεός. Το έκανε ήδη, το ξέρω. Πώς το ξέρω. Ο Θεός χτες πανηγύριζε σαν τρελός. Τον έβλεπα με το χέρι του που άγγιζε το Κύπελλο εκεί που το σήκωνε στον ουρανό ο Messi.
Ευτυχώς που έσπασα (από νωρίτερα, όχι μόνο χτες, είναι η αλήθεια και η αμαρτία μου) εκεί που έλεγα ότι δεν θα δω αυτό το Καταριασμένο Mundial. Γιατί αν δεν ‘έσπαγα΄ θα έχανα τον καλύτερο τελικό έβερ. Που και ο Θεός να ήταν άλλος – και όχι ο Ντιέγκο δηλαδή – θα με καταλάβαινε.
Δεν ψάχνω δικαιολογίες. Μου φτάνει που δεν έχασα τον καλύτερο τελικό έβερ. Αργεντινή – Γαλλία 3-3 (4-2 στα πέναλτι).
Και δεν θα τον έχανα, γιατί είμαι και άνθρωπος των τεχνών και των γραμμάτων (τι ; όχι;) και αυτή η ομάδα – η Αργεντινή – είναι ένα ποίημα. Μαγικό ποίημα. Out of this world ποίημα. Με μέγιστο καλλιτέχνη και κάπτεν, ένα όνειρο και νέο Θεό – τον Messi.
Αυτόν που εξαφανίζει την μπάλα και την εμφανίζει ως δια μαγείας εκεί που δεν την περιμένεις. Που τον παρακολουθείς με τα μάτια ανοιχτά και τον χάνεις από τα μάτια σου (τα ανοιχτά). Και την πάσα που δίνει, μπορεί να στην σερβίρει και στο σπίτι αν θες με το κρασί σου. Που ορίζει το γήπεδο και εκεί που τον βλέπεις να χαλαρώνει (νομίζεις!) αυτός σκανάρει το τερέν, μελετάει τις κινήσεις και έχει έτοιμο το σχέδιο για την φάση που εξελίσσεται – και την επόμενη επίσης.
Πες μου τώρα πού θα ήταν αμαρτία; Και ναι, εξακολουθώ να διαμαρτύρομαι για το Κατάρ.
Δεν ψάχνω δικαιολογίες. Αλλά η Αργεντινή ήταν πάντα η ομάδα μου. Και με είχε πονέσει πολύ τότε, το 2014, με την Γερμανία. Και κάποιες φάσεις του τελικού χτες, τις έβλεπα με κλειστά μάτια.
Γιατί αυτά τα πράγματα που έγιναν – δεν γίνονται! Πώς η ομάδα που είναι μπροστά δυο γκολ – και βλέπει το όνειρο όλο και πιο κοντά της – να δέχεται 2 γκολ από την μεγάλη Γαλλία που φέρνει το παιχνίδι στα ίσια – και αυτή η ομάδα (η Αργεντινή) να πατάει το σοκ της ισοφάρισης με τα καρφιά των παπουτσιών της και να συνεχίζει με μανία σα να άρχιζε το παιχνίδι από την αρχή. Αυτά τα πράγματα που έγιναν – δεν γίνονται!
Καταλαβαίνεις, έτσι Ερίκ; Once in a lifetime ! Di Maria, Martinez, Alvarez, De Paul, Mac Allister…η μηχανή του 44χρονου Lionel Scaloni. Που δεν σταματούσε με τίποτε, που δεν άφηνε χώρο, μπαλιά, γωνία, γραμμή, χορταράκι από το γκαζόν να χαθεί.
Με τον Mario Kempes να χαμογελάει από την κερκίδα και τον αγαπημένο μου Gabriel Batistuta να ξεσηκώνει τους φαν – vamos! – από τα stands και από το instagram…Με τους φίλους από την Αργεντινή και με το χέρι στην καρδιά – δεν θα το άντεχα, να είχα χάσει τον καλύτερο τελικό έβερ, αυτόν που η Αργεντινή του Messi κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
