Ήταν η παράξενη νύχτα πριν την παραμονή των Χριστουγέννων αν πιστεύεις σε αυτά, μια ξεχωριστή νύχτα αν είσαι ο Θεός. Μια αλλόκοτη νύχτα, αν ο Θεός είναι DJ.
Ο Θεός είναι DJ. Τον είχα πιστέψει. Τον είχαμε πιστέψει. Έμοιαζε με Θεό που ερχόταν από τα βάθη της Ιστορίας πριν η Ιστορία πέσει στα χέρια τους. Έμοιαζε με Θεό ο Maxi Jazz που ήξερε μυστικά και τα έβαζε σε λόγια και δονήσεις, ένωνε τα πλήθη και τα ύψωνε στους ουρανούς.
Ήταν ένας ταπεινός θεός που αγαπούσε τη ζωή, τη μουσική σαν θαύμα, την Crystal Palace και τα ωραία αυτοκίνητα. Ήταν ένας θεός που ποτέ δεν ξέκοψε από εμάς. Αν δεν τον θυμάσαι έτσι, δεν ήσουν εκεί.
H ψιλόλιγνη φιγούρα με τα χέρια σκελετωμένα σχεδόν στεκόταν μπροστά, η Sister Bliss πλάι στα πλήκτρα, το άγιο πνεύμα του Rollo πανταχού παρόν. To Ευαγγέλιο ήταν τα τραγούδια.
Ο Maxi Jazz από το Brixton κήρυσσε δύναμη και δικαιοσύνη, την αγάπη και την ανατροπή. Οι μελωδίες των Faithless, τα τραγούδια των πιστών. Είχαμε προσηλυτιστεί και το ξέραμε. Γι’ αυτό κάθε φορά που έρχονταν στα μέρη μας είμασταν έτοιμοι να τους ακολουθήσουμε. Θεοί και προφήτες. Αγρύπνιες και προσευχές. Insomnia.Όλοι ήπιαν νερό από την πηγή των Faithless, όλοι στην ηλεκτρονική σκηνή τους χρωστάνε. Εκεί – We Came One.
Εκείνο το βράδυ κι ενώ η πόλη πετούσε ακόμη πάνω στα σύννεφα από τις δονήσεις των Faithless, τον είδα από την βαριά πόρτα του κλαμπ να ξεπροβάλει σαν σκιά σε κόμικς που θα γινόταν καπνός αν ανοιγόκλεινες τα μάτια σου. Μπήκε σε ένα αμάξι που τον περίμενε και χάθηκε. Ο Maxi Jazz αγαπούσε την Αθήνα. Μου είχαν πει ότι του θύμιζε κάπως το Brixton.
Και την παράξενη νύχτα πριν την παραμονή των Χριστουγέννων, προχτές….τσαφ! Στ΄αλήθεια έγινε καπνός. Έφυγε «ήρεμα ενώ κοιμόταν» στο σπίτι του στο Λονδίνο. 65 χρονών.
Μείναμε οι Άπιστοι να περιμένουμε μια δεύτερη παρουσία – σε έναν κόσμο, διάολε, καλύτερο.
