Δεν τον γνώρισα σαν παιδί του λαού. Δεν τον γνώρισα ούτε από τα τραγούδια. Τα ήξερα όλα αυτά και την λατρεία που είχε ο κόσμος στο Νίκο Ξανθόπουλο και την ξεχωριστή του θέση στην λαϊκή κουλτούρα.
Τον γνώρισα όμως διαφορετικά.
Τον γνώρισα μέσα από τις αφηγήσεις του πατέρα μου, όταν νέοι ακόμη, μοιράζονταν την αγάπη τους για τα βιβλία και το γράψιμο, για το χαρτί και το μελάνι. Από τις συνεργασίες τους στα περιοδικά, αρχικά στις πλούσιες σελίδες του ‘Ελληνόπουλου’ και τον αθλητισμό – κάπου υπάρχει και εκείνη η φωτογραφία της ομάδας.
Και μέσα στα χρόνια, πολύ αργότερα, βρέθηκαν ξανά. Και άκουγα συχνά για τον κύριο Νίκο και μάθαινα και τα νέα για το αμπέλι και το χωράφι και τα παιδιά που μεγάλωναν.
Δεν είχαν χαθεί. Ώσπου έφυγε ο πατέρας. Και ο κύριος Νίκος τότε το είχε μάθει και μου είχε στείλει, σε μένα, πολύ συγκινητικά λόγια. Από αυτά που κρατάς. Καλό ταξίδι, κύριε Νίκο.
Το έχω μάθει πια, όσο είμαστε εδώ, δεν φεύγει κανείς.