Ναι. Έγινε έτσι όπως το είπε. Μας πήγε Πέρα από τη Θάλασσα, μας έφερε τον Ορίζοντα κοντά. Έβαλε φωτιά σε τραγούδια που καίνε χρόνια μέσα μας.
Ο Παύλος Παυλίδης, η μπάντα του, αυτό που είδαμε στην Στέγη σε σκηνοθεσία με έμπνευση από τον Χρήστο Σαρρή, το τώρα των τραγουδιών. Ατέλειωτες νέες πτυχές. Αγάπη και συγκίνηση για τον Γιάννη Μαρκόπουλο και για τους ποιητές (να τους ακούμε, να μην παύουμε να τους ακούμε).
Συνείδηση και πολιτική θέση, δικαιοσύνη, το μήνυμα των τραγουδιών γκρο-πλαν…μεγάλα γράμματα, στοπ-καρέ στους καιρούς μας. Πόσα πολλά μας δίνει συνέχεια ο Παύλος! Με συστολή και τόλμη και ποτέ, καθόλου έπαρση. Εκρηκτικός – και εκρηκτικός ο χορός του.
Όλοι, οι μουσικοί της μπάντας, τα φωνητικά (το πολυφωνικό σχήμα Διώνη), τα έγχορδα, η κίνηση και ο ρυθμός της παράστασης, τα σκηνικά του Λουκά Μπάκα, τα συναρπαστικά video graphics έφτιαξαν μια δυνατή, νέα εμπειρία. Κεντρικό σημείο μέσα σε αυτή, το πώς ζωντάνεψαν τα κομμάτια στη σκηνή. Το live – η μουσική. Μέσα από κύματα ηλεκτρονικά και ψυχεδέλειας, με ροκ αλλού και σταθερά αγέρωχα πατήματα στην αρχική υφή των τραγουδιών.
Στη Στέγη χτες βράδυ, πέρα από τη Θάλασσα (με -σχεδόν- απαγορευτικό απόπλου από τα σπίτια μας).
